O małostkowości w życiu i w polityce

Geje uczą skrajnych lewackich metod a potem mają pretensje, że prawicowi chłopcy dobrze odrobili lekcję. Giertych dowala Rydzykowi - obaj dumnie zaciskają zęby i przedkładają wojnę - nomen omen polsko-polską - nad budujący kompromis. Mało kto podbija tutaj dobre teksty odbiegające od osobiście sformatowanej poprawności politycznej. Oto parę przykładów zgubnej małoduszności.

Ministra Kudrycka leje krokodyle łzy nad losem Adama Michnika i działaczy gejowskich, którym brutalnie przerywa się prelekcje. Jaką radę znaleźć na radykalizującą młodzież niepostrzeżenie wślizgującą się do prestiżowych sal uczelnianych, żeby zrobić oborę skandując hasła, klaszcząc i wygłupiając się?

Dopóki władze uczelniane uginały się pod bojkotową akcją homoseksualistów wszystko było w porządku - ministra nie miała zastrzeżeń. Było cool, bo zastraszone nagłośnionymi i przewartościowanymi akcjami bojówek (też) LGBT placówki akademickie szybko zatrzaskiwały drzwi przed utytułowanymi krytykami homoseksualizmu: P. Cameronem i J. Nicolosim.

Problem nie w tym, że coś takiego się dzieje, ale kto za takimi akcjami stoi. Gdy nasi, to mają prawo do oburzenia. Gdy obcy - należy zamknąć mu usta. Kudrycka wraca do punktu wyjścia.

Jeśli tylko etykieta ma decydować o autonomii intelektualnej na uczelniach to między faszystowską a lewacką nie ma wielkiej różnicy. Dane udzielane przez dr. Camerona mają tę samą wartość w kreowaniu własnego (słuchacza) poglądu, co odmienne wyniki dostarczane przez Roberta Biedronia. Dla jednych będą ideologiczne te pierwsze, dla innych te drugie. Traktujmy wszystkich jednakowo. Albo uważamy prelegentów na uczelniach za akwizytorów określonego i na pewno nie centrowego światopoglądu, albo stawiamy na dojrzałość i wolność wyboru słuchacza, który chce się udać na spotkania z Cameronem albo Biedroniem.

Stawiałbym na to drugie rozwiązanie z dwóch powodów.

Nie za bardzo wiem, kto miałby rozstrzygać, co jest ideologią, co jest słuszne i kto jest tu dojrzały.

Po drugie geje i wszelkie inne mniejszości na rozstrzygnięciach pozornie działających na ich korzyść będą tracić.

Uznawszy wykluczanie za dobrą metodę, doprowadzamy do takiej realnej sytuacji, w której dziatwa prawicowa miażdży przeciwników. Jest ich więcej i czują się pokrzywdzoną oraz niewysłuchaną większością. A terror sprowokowanych wykluczaniem konserwatystów będzie częstotliwszy, lepiej zaplanowany, bardziej dotkliwy.

Małostkowość ojca Rydzyka jest tragikomiczna. Z Giertychem góry by przenosił. Woli jednak pielęgnować urażoną niegdyś przez zapalczywego polityka dumę. Poszło o władzę i wpływy. Pan Roman ma bardzo wpływowego stryja w Watykanie. Wpływowego i mądrego teologa domu papieskiego, któremu ośmielił się skarżyć na ojca dyrektora.

Duchowny nie może mu tego przebaczyć do dzisiaj.

Młodemu Giertychowi chodziło o głosy słuchaczy RM, których Rydzyk poskąpił Lidze Polskich Rodzin.

Nie jest dobrze, kiedy karty w polityce rozdaje duchowny. Ale jest jeszcze gorzej, kiedy jest ona tak pyszna i ciasna w przekazie moralnym i duchowym jak ta kapłana z Torunia.

Na jego ambicję i zapaść horyzontów jest jedna rada - pokora. Ale z tego lekarstwa rzadko kto korzysta. No i trzeba go przyjąć takim jakim jest, też z pokorą, której brakuje Giertychowi. Trafiła kosa na kamień, a polska opozycja traci.

O małoduszności na W24 najtrudniej mi pisać. Z prostego powodu. Samemu trudno mi dowartościować tekst, z którego tezami się zasadniczo nie zgadzam. Powiem na swoje usprawiedliwienie, że staram się. Jest Wielki Post i takie przekraczanie sympatii i antypatii idealnie się nadaje do ćwiczenia sprawności moralnej.