O nietuzinkowości formy

W codzienności wznosić się ponad poczucie wyższości zawsze sięgając do źródła, by na koniec móc powiedzieć, przeżyłem w całej rozciągłości i szerokości marzeń wystawionych na próbę.
Oddychać sobą nieustannie poznając na nowo, patrzeć perspektywicznie, dokonywać zmian, już bez przymusu, degradowania i trywializowania, ale z radością i naiwnością otulającą bezsenny rozum. Czuwający zawsze, ale zdolny do wszystkiego tylko wówczas, gdy szczęście przecieka przez palce. Momenty największego zaangażowania sprzyjają uzewnętrznianiu najpiękniejszych słów, a od nich wszystko się zaczyna i kończy. Jak opisać to, co dotąd było niewyrażone i skrywało się pod maską przeciętnych wzruszeń i porywów serca wystawionego na wyłączność i tylko pokaz odseparowanego milczenia był w stanie reaktywować stetryczały od dawna potencjał.
Wyrażanie nieokreśloności i bycie na wyłączność dla samego siebie konfrontowane bywa często z silnym poczuciem rzeczywistości przytwierdzającym do podłoża i niepozwalającym zapomnieć o schemacie naszkicowanym na wszelki wypadek, żeby nie dać się zwieść pokusie grawitacji. Wychodząc naprzeciw złudom życia taka konfiguracja wypada pozytywnie, lecz jeżeli brać pod uwagę synchronizowany czas i miejsce dziania się nie zawsze jasno określone fanaberie pokrywają się z zamysłem. Wertowanie stronic sprzyja uwydatnianiu przejawów pewnego poczucia zdystansowania i przybrania formy nietuzinkowości odnoszącej się do grubości materii i czasochłonności jej przyswajania. Uciążliwości, sprzeniewierzenia i gabarytowy charakter zmian zawsze zmienia także perspektywę bardziej dosadnego, głębszego spojrzenia traktującego zaistniałą sytuację jak unikatowy egzemplarz, który w rękach kustosza zyskuje na wartości gubiąc przy tym kategorię estetyczną. Przechodząc etap zmian, kiedy dokonuje się weryfikacja planów i zamierzeń zmierzających do powściągnięcia na sile entuzjazm zamieniany na specyficznego rodzaju wehikuł sensu w dwójnasób oddający klimat aranżacji całości. Odnajdywanie miejsc wspólnych przeżyć i skupianie uwagi na prozatorskiej imaginacji chwili musi wiązać się nierozerwalnie z poznawaniem tajemnicy istnienia opartej na gnuśności przeciwieństw prowadzącej do zawieszenia broni. Rozwijanie siły umysłu i czerpanie energii materializującej się w eterze może stać się zwieńczeniem problemów dotyczących sfery niepowtarzalności jednostki i cofania czasu jeżeli iluzoryczny charakter przeciwieństw zostanie oparty na zaangażowaniu. Wtapianie się w aranżacje mające na celu weryfikację poczynań adaptujących wydarzenie nastawione na unicestwienie inkantacji. Odpędzanie złych mocy bowiem, było logiczne w czasach wróżbitów skrzętnie zbierających materiał do analizy uwzględniający oportunistyczny charakter delikwentów. Najprostszym rozwiązaniem staje się dostrzeganie własnego wizerunku opartego na zasadzie non-profit.
Zaistnienie superlatywów grozi zapadnięciem baszty chroniącej postać przed przymusową eskortą na terytorium zagorzałego zwolennika pyrrusowych teorii. Wgląd w siebie zawsze stawia na piedestale uniformizujący entuzjazm. Brak optymistycznych bodźców i energii niedoścignionego ideału oraz poczucie bezsensu nadającego ostatecznie kontur frasobliwości o zaostrzonym wymiarze świadczy o powtarzalności rzeczy. Przybrać formę nie stetryczałego zapaleńca form dawnych i uwydatnić wzorzec postępowania nakierowanego na emblematy intelektualnego poszukiwacza. Aluzje konkludujące wystarczający czas zaistnienia spektaklu, opartego na porozumieniu buszującym wśród nowych, nieodkrytych dróg prowadzą do zaznajomienia wszystkich cech mogących współtworzyć zawiłe relacje interpersonalne oparte na zapatrywaniach ściśle ze sobą powiązanych. Rozluźnienie napiętych stosunków i wyeliminowanie niepotrzebnych napięć wzbogaca dotychczasowy bagaż i sytuuje wrażliwą postać na podium. Najważniejsze to wzbudzanie poczucia sensu w bezsensie i aktywowanie do działań z marszu. Wówczas nagromadzony materiał najtrafniej odbiera bodźce docierające do wnętrza niematerialnej przestrzeni obejmującej całokształt zjawisk uznawanych za zwyczajne. Rzeczywistość sprawia, że zaangażowanie w sprawy najwyższej wagi dla rozpatrywania zamierzeń ściśle określonych przez okoliczności zajścia pod wieloma aspektami ubożeje, gdy zawziętość i upór przewyższa potencjał gotowy do wyłuskania elementarnych dogmatów. Unaoczniając to, co miało być ukryte często pozostaje niedosyt. Dygresje o melancholijnym sposobie obrazowania jednocześnie rozpatrywane pod kątem zadumy nad uciekającym wciąż czasem mogą zaistnieć w pełnym świetle przy wtórze odpowiedniego zdystansowania i nabrania pewności. Nieodwracalne są bowiem konsekwencje złego nastawienia i wybrania nieodpowiedniej opcji aranżacji pogrążającej smutek i beznamiętnie trawiącej myślenie o jutrze. Wszystkie bowiem stany przejściowej nieporadności sprzyjającej rozkwitowi siły ducha napawają entuzjazmem dla rozszyfrowywania i ponownego kodowania emocjonalnego zaangażowania. Tezy dopuszczające możliwość rezygnacji z raz podjętej próby wcielenia kończą idealizowanie zamierzchłych przedstawicieli.
Powracanie pamięcią do wciąż żywych obrazów przeszłości kształtuje nowe spojrzenie na rzeczywistość widzianą perspektywicznie. Kwadratura koła generalizuje, ale nie uszczegóławia. Wpaja i przyzwyczaja do braku zbawiennej rutyny. Najciekawsze są momenty niepohamowanych wzruszeń, skondensowanego słowa i emanacji tajemnicy rodzącej się z popiołów.