Ostatni Harry Potter?

Ci najwięksi zapaleńcy, zdążyli już przeczytać historię po angielsku lub też odszukali nielegalnego tłumaczenie w internecie. Większość fanów jednak zapewne skusi się i kupi polski egzemplarz, choćby miał jedynie ładnie wyglądać na półce.

A w "Insygniach Śmierci" dzieje się wiele. Voldemort opanował już prawie cały magiczny świat. Ci, którzy nie przyłączyli się do niego z przekonania, zrobili to ze strachu o siebie i własne rodziny. Trwa zatrważająca wojna, nikt nie jest bezpieczny. Ostatnią i bardzo nikłą nadzieją na pokonanie "Czarnego Pana" okazują się tytułowe insygnia – Lord pozostawił fragmenty swojej duszy zaklęte w tajemniczych przedmiotach, rozmieszczonych w najodleglejszych zakątkach magicznych krain. Droga do każdego wiedzie poprzez szereg pułapek i niebezpieczeństw. Jeżeli ktokolwiek zdoła pokonać złe moce, to tylko wyjątkowy Harry Potter. Nie w samotności oczywiście – niezbędne mu będzie wsparcie przyjaciół: logiczne myślenie Hermiony i spontaniczna intuicja Rona. Czas nagli, Voldemort chce zdobyć insygnia pierwszy, aby móc osiągnąć pełnię mocy, a wszystkim doskwiera tęsknota za duchowym przewodnikiem – Dumbledorem. Przyjaciele zmuszeni są rzucić szkołę w obliczu konieczności ocalenia milionów magicznych i mugolskich istnień.

Choć ostatnia część cyklu lepsza jest od dwóch ostatnich, do świeżości i polotu początkowych tomów jej daleko. Całość trzyma w napięciu i kusi, aby spojrzeć na ostatnią stronę i przeczytać końcowe akapity. Młodsi czytelnicy mogą być rozczarowani ilością przemocy, a także nie do końca potrzebnych śmierci bohaterów (zwłaszcza, że do czynienia mamy z serią przeznaczoną z założenia dla dzieci). I choć w siódmej książce z kolei niełatwo być wielce odkrywczym, Rowling stworzyła tom napisany całkiem poprawnie.

Miłośników Harrego nie powstrzyma nic – gotowi są czekać na „jeszcze ciepły” egzemplarz nawet o godzinie dwunastej w nocy. Zwłaszcza, iż dalszego ciągu przygód najsławniejszego w świecie czarodzieja już nie będzie. Czy aby na pewno? Może doczekamy się kontynuacji „Harry Potter 20 lat później”, próbkę tego pomysłu możemy już przeczytać w serii parodiującej sukces Rowling. Niejaki Michael Gerber stworzył postać Barry’ego Trottera, czyli podstarzałego czarodziejskiego beztalencia, żerującego na własnej popularności.

Sama autorka stara się podsycać zainteresowanie Potterem. Ostatnio ogłosiła, iż dyrektor słynnego Hogwartu od początku jej pomysłu był gejem (nieszczęśliwie zakochany w innym czarodzieju za młodu, poświęcił się pracy przez resztę życia). Nie sposób nie łączyć tego faktu z niezbyt wyrafinowaną promocją książki. Efektywności tejże promocji również zabrakło. Po falach protestów dotyczących domniemanego okultyzmu, satanizmu czy też zwykłego mieszania dzieciom w głowach, homoseksualny bohater niezbyt szokuje.

Ci, którzy krytykują od początku, dzięki siódmej części serii swojego zdania nie zmienią. Ci, którzy od lat są fanami, niezmiennie będą zachwyceni. Faktem jest, że książki o Harrym osiągnęły sprzedażowy sukces, przywróciły modę na czytanie, z autorki uczyniły jedną z najbogatszych kobiet świata, a wielu z nas przypomniały o istnieniu wyobraźni. Czegokolwiek by o Potterze i całej serii nie napisać, trzeba przyznać jedno – J.K. Rowling stworzyła literacki fenomen ostatniego dziesięciolecia. W zalewie potterowskich filmów, gier komputerowych i zabawek nie należy zapominać, iż od książki się zaczęło. A jeżeli twierdzisz, że pozostałe produkty kultury masowej, które ją poparły są ważniejsze, przykro mi to mówić, ale – jesteś zwykłym mugolem.