Parafia Narodzenia NMP w Komorowie

Do Rodzinnej Miejscowości Komorów trafiliśmy dzięki rodzinie Państwa Rudzinskich z którymi ja przyjaznię się od 2000 roku , tą rodzinę poznałem dzięki .

Śp. płk Antoni Tomczyk był członkiem założyciele Stowarzyszenia, funkcję Prezesa pełnił od 2004 roku,
a Redaktora Naczelnego KRESOWYCH STANIC od momentu ich powstania. , syn legionisty i osadnika wojskowego z Grodzieńszczyzny, już w pierwszych dniach wojny poznał jej okropności. Miał siedem lat, gdy we wrześniu 1939 roku
prosowiecka bojówka komunistyczna zamordowała dwudziestu Polaków – osadników wojskowych, a wśród nich jego ojca Jana Tomczyka. Opisał to w książce „Abyśmy mogli wybaczyć”. Lata wojny spędził wraz z matką i bratem w Kowlu. Opisuje je w następnej książce „Uciekając przed łomotem kolb”. W okresie powojennym, po uzyskaniu matury w 1952 roku rezygnuje z możliwości podjęcia studiów dziennikarskich, (co było jego ogromnym marzeniem) uznaje bowiem, że mając bagaż kresowych doświadczeń nie byłby w stanie realizować się zawodowo w peerelowskiej rzeczywistości. Wybiera wojsko. Był wykładowcą w Dęblińskiej Szkole Lotniczej. Tu zaczyna uprawiać żeglarstwo jachtowe, początkowo na Wiśle, później na Mazurach i wreszcie na Bałtyku oraz na dalszych akwenach. Po przeniesieniu w 1975 roku do służby w Warszawie zapisał się do Jacht Klubu „Atol” będącego Oddziałem Jacht Klubu Marynarki Wojennej „Kotwica”. Jako członek założyciel od pierwszych dni brał czynny udział w powołaniu do życia Stowarzyszenia Rodzin Osadników Wojskowych i Cywilnych Kresów Wschodnich. Z Jego inicjatywy w Wojskowych Zakładach Kartograficznych wydrukowaliśmy pierwszy numer KRESOWYCH STANIC, których był nieprzerwanie redaktorem naczelnym. Funkcję prezesa naszego Stowarzyszenia pełnił sumienne od 2004 roku.

Podstawą osadnictwa wojskowego były dwie ustawy, przyjęte jednogłośnie przez Sejm 17 XII 1920 r. Pierwsza dotyczyła przejęcia na własność państwa ziemi w powiatach kresowych, należących do rosyjskiego skarbu i rodziny carskiej, niektórych dóbr duchownych i klasztornych, opuszczonych przez ziemian dóbr prywatnych, a także części funkcjonujących polskich folwarków. Druga ustawa zapowiadała bezpłatne nadanie ziemi z zapasu utworzonego na mocy poprzedniej ustawy, szczególnie zasłużonym żołnierzom Wojska Polskiego oraz ochotnikom, którzy odbyli służbę frontową. Wiosną 1921 r. pierwsze grupy żołnierskie, składające się z żołnierzy tego samego pułku, udały się na Kresy. Łącznie w ciągu 1921 i 1923 roku przydzielono ziemię 7345 osadnikom. W latach następnych tę liczbę zwiększono do ok. 9000 wliczając osadników cywilnych.
Historia osadnictwa wojskowego

Podstawą osadnictwa wojskowego były dwie ustawy, przyjęte jednogłośnie przez Sejm 17 XII 1920 r. Pierwsza dotyczyła przejęcia na własność państwa ziemi w powiatach kresowych, należących do rosyjskiego skarbu i rodziny carskiej, niektórych dóbr duchownych i klasztornych, opuszczonych przez ziemian dóbr prywatnych, a także części funkcjonujących polskich folwarków. Druga ustawa zapowiadała bezpłatne nadanie ziemi z zapasu utworzonego na mocy poprzedniej ustawy, szczególnie zasłużonym żołnierzom Wojska Polskiego oraz ochotnikom, którzy odbyli służbę frontową.

Wiosną 1921 r. pierwsze grupy żołnierskie, składające się z żołnierzy tego samego pułku, udały się na Kresy. Łącznie w ciągu 1921 i 1923 roku przydzielono ziemię 7345 osadnikom. W latach następnych tę liczbę zwiększono do ok. 9000 wliczając osadników cywilnych. Budowa studni na działce Ignacego Sygnarowskiego w osadzie Weteranówka. Rok 1930 Początki były bardzo trudne. Jeszcze na początku 1925 r. prawie 44% gospodarstw osadniczych nie miało zabudowań. Jednak już w kilka lat po nadaniu ziemi osadnicy stawali się czołowymi rolnikami. Uczestniczyli w życiu samorządowym, brali udział w organizowaniu pierwszych spółdzielni i wielu pracach społecznych.Powstały w 1922 r. Związek Osadników odgrywał decydującą rolę w kierowaniu osadnictwem. Idee Marszałka Józefa Piłsudskiego były podstawą polityki Związku. Agresja Armii Czerwonej 17 września 1939 roku była początkiem eksterminacji osadników i ich rodzin. Zaczęto od wywłaszczenia, po czym dawano rodznom kilka godzin czsu na zabranie niezbędnych rzeczy i opuszczenie domostwa. 10 II 1940 r. w pierwszej deportacji znaleźli się głównie osadnicy. Szacuje się, że tylko 5-10% uniknęło wywózki. Prezentujemy Statut Związku Osadników z roku 1936 (czytaj >>>). Dla członków naszego Stowarzyszenia na pewno będzie to ciekawa lektura. Zachowano oryginalną pisownię. W oryginale dokument liczył 29 stron.

A do Antoniego Tomczyka trafiłem dzięki żonie ktra była członkiem Galerii Sztuki Niepełnosprawnych na Warszawskim Śródmieściu

Stowarzyszenie Przyjaciół Galerii SZTUKA NIEPEŁNOSPRAWNYCH WŚRÓD NAS

Jesteśmy organizacją pozarządową non–profit, działającą od 1993 roku, na rzecz utalentowanych osób niepełnosprawnych, ale nie tylko, pomagamy także osobom, które mają kłopoty emocjonalne, psychiczne czy rodzinne. Staramy się, aby osoby te zaznały szczęścia i choć na chwilę zapomniały o swoich kłopotach. Galeria zwana również ośrodkiem wsparcia, “Domem twórczym“ jest takim miejscem, gdzie osoby te mają szansę samorealizacji, odzyskania poczucia własnej wartości oraz otrzymania pomocy w promowaniu twórczości i rozwijaniu talentów. Roztaczamy daleko idącą opiekę nad twórczymi osobami niepełnosprawnymi ruchowo, somatycznie, psychicznie, upośledzonymi umysłowo w różnym stopniu z Warszawy i całej Polski. Podopieczni Stowarzyszenia mają szansę wyjść z marazmu i stać się czynnymi członkami społeczeństwa. U nas każdy człowiek znajdzie swoje "miejsce na świecie". Tworzymy miłą i przyjazną atmosferę, dającą każdemu odwiedzającemu poczucie, że jest kimś wyjątkowym. Jest to bardzo ważne, ponieważ każdy odrzucony przez społeczeństwo czy rodzinę rozpaczliwie poszukuje zainteresowania swoją osobą, dlatego czasem posuwa się do dramatycznych w skutkach zachowań. My chcemy przed tym uchronić.

Historia Kościoła
Historia Kościoła w Komorowie ściśle wywodzi si