Pasikonik zielony - kanibal, którego nie warto brać do ręki

Pasikonik zielony (tettigonia viridissima). Ten pospolity w Polsce owad należący do rodziny pasikonikowatych obejmuje swoim zasięgiem prócz Europy, Azję i północną część Afryki. Pomimo powszechnego występowania, dojrzeć go siedzącego wśród bujnych traw jest nie lada wyzwaniem. Całkowicie zielone, lekko nakrapiane ubarwienie stanowi doskonały kamuflaż i sprawia, że jest trudny do wypatrzenia. Podobny do niego pod względem ubarwienia oraz wielkości jest łatczyn Decticus verrucivorus, który woli raczyć się dla odmiany roślinami oraz nie jest jednolicie zielony jak opisywany pasikonik.

Pasikonik zielony, mieszkaniec bujnych łąk, jest bodajże najlepiej latającym przedstawicielem swojego rodzaju w Polsce. Posiada bardzo długie czułki oraz dobrze wykształcone oczy. Wymienione cechy pomagają mu w polowaniu na mniejsze owady. Silnie wykształcony aparat gębowy typu gryzącego, potrafi wygryźć człowiekowi kawałek skóry, tym samym nie zachęcam obserwatorów do brania go na ręce.

Pasikoniki są kanibalami. Hodowane przez pasjonatów sprawiają niemałe kłopoty w utrzymaniu. Często trzeba oddzielać samicę od samca, jak również nie trzymać większej liczby owadów w jednym terrarium. Kanibalizm jest również obecny u osobników młodych, niedojrzałych płciowo.

Soczyste zielone ubarwienie pasikonika, oraz jego spore rozmiary (około 4 cm, wraz ze skrzydłami i czułkami nawet ponad 10 cm) sprawiają, że jest owadem bardzo ładnym i o miłej dla oka geometrii ciała. Jest dość płochliwy. Przy braku gwałtownych ruchów ze strony obserwatora pozwoli się podziwiać przez długie minuty. Ze względu na swoją ruchliwość, nie jest obiektem łatwym w fotografii, warto się jednak czasami trochę pomęczyć, by mieć ciekawe zdjęcie tego wytrawnego drapieżnika. Przyznać przy tym wypada, że jest owadem niezwykle fotogenicznym, choć niezwykle trudno objąć go kadrem w całości, ze względu na bardzo długie czułki.

Dobrze wyrośnięte, dojrzałe osobniki można obserwować od lipca do października. Pasikoniki zielone posiadają narządy strydulacyjne, poprzez ich pocieranie owady te wydają świergot w ciepłe słoneczne dni oraz ciepłe noce.
Jest owadem bardzo pożytecznym w naszych ogrodach i na łąkach. Żywiąc się innymi owadami, często szkodnikami, pozwala na zachowanie właściwej równowagi w środowisku. Jego największymi wrogami są ptaki, pająki oraz nicienie (pasożyty) z gatunku mermis nigrescens. Gady i płazy również nie pogardzą zielonym posiłkiem w postaci pasikonika.

Najnowszy artykuł autora - CZYTAJ

Polub na facebooku stronę Przyroda z Bliska i nie przegap artykułów autora