"Portrety wiśniowego sadu". Opowieść o raju utraconym

Spektakl "Portrety wiśniowego sadu" w reżyserii Grzegorza Brala to opowieść o raju utraconym. Owym rajem jest wiśniowy sad, który przypomina bohaterom czasy dzieciństwa i młodości, szczęścia i miłości, w których królował dostatek.

Sztuka nawiązuje do III aktu "Wiśniowego sadu" Antoniego Czechowa, który rozgrywa się w sierpniu 1899 roku. Właśnie wtedy pani Raniewska (Julianna Bloodgood) powraca do rosyjskiej posiadłości po kilkuletnim pobycie we Francji, a jej majątek zostaje sprzedany na aukcji. W tym momencie kończy się świat, epoka, życie pewnej rodziny. Nowym właścicielem wiśniowego sadu zostaje mężczyzna, który przez pokolenia był niewolnikiem w rodzinie Raniewskich - Jermołaj Łopachin (Dimitris Varkas).

Bohaterowie sztuki Grzegorza Bala czekają na koniec świata, bawiąc się - tańcząc i pijąc. Ich historia ukazana jest za pomocą gestów, ruchu i tańca. I oczywiście muzyki Guya Pearsona i Macieja Rychłego połączonej z liryką Osipa Mandelsztama i Anny Achmatowej. Piosenki śpiewane są w różnych językach - polskim, rosyjskim, niemieckim.

Roztrwoniony wiśniowy sad, który jest symbolem upadku pewnych wartości, mitologizuje się w pamięci w sposób poetycki. Dawny świat staje się we wspomnieniach bohaterów nieosiągalną doskonałością. Wycinka wiśniowego sadu pokazuje, że musi nadejść zmiana dotychczasowego porządku. Od teraz nastąpi nowa rzeczywistość. Sielankowa przeszłość zderza się z katastroficzną przyszłością.
Jeśli chodzi o warstwę artystyczną, to wszyscy aktorzy byli świetni. Należy podkreślić, że jest to międzynarodowy zespół, dzięki czemu mogą przenikać się różne kultury, a spektakl staje się uniwersalny. Najbardziej podobali mi się Julianna Bloodgood jako Lubow Raniewska, ziemianka, która opłakuje utracony majątek oraz Dimitris Varkas jako Jermołaj Łopachin, ambitny syn chłopski, który się wzbogacił i zamierza zniszczyć wiśniowy sad.

Warto wspomnieć o prostej, surowej scenografii - pośrodku sali stoły i kilka krzeseł oraz o kostiumach - czarno-białe stroje bohaterów, m.in. sukienki, garnitury.

"Portrety wiśniowego sadu" nie jest próbą przedstawienia fragmentu tekstu Czechowa, lecz oddania emocji towarzyszących bohaterom. Polecam ten spektakl miłośnikom teatru eksperymentalnego.