„Poufny pacierz" to już 25 pozycja książkowa autora, zważywszy na to, że wydaje od 1996 roku. Ten tomik to szczególna książka, składa się na nią: 21 wierszy i 5 traktatów prozatorskich. Janczewski dedykuje swój tomik jako „pacierz“ krakowskim literatom, w słowach jako w modlitwach zauważyć można, że przywołuje ich na drogę pokory.
.../Czy zmieniło się coś /pod tym niebem prócz/ wątpliwych pozorów szytych/ w białych rękawiczkach/... /W tym świecie pełnym świętych i dziwaków/ ciało pragnie powietrza i wody/ chleba powszedniego/ miłości i akceptacji by/ sięgać gdzie wzrok jeszcze nie sięgał/ by nieść światła przedstawienie aż do końca początku/.
Poezja zawładnęła jego życiem i stała się wielką podróżą w nieznane. Janczewski po przez poezję próbuje odkryć przemijający wszechświat i dramaturgię naszego istnienia. Balansując w napięciach i wewnętrznych sprzecznościach, wciąż stawia pytania na które nie znajduje odpowiedzi. Ukazuje się nam jako pokorny buntownik i zarazem filozof. Autor zarówno w prozie jak i poezji, posługuje się metaforami balansując lirycznie, poddając się różnym nastrojom, sam zatapia się w swojej poezji. Słowa pozwalają mu na wyrażenie przemyśleń w sposób jednoznaczny, potrafi pisać o rzeczach zwykłych, pospolitych i wzniosłych. W poezji Janczewskiego można znaleźć wiele dystansu do świata, poczucia przemijania czasu, nostalgii a wszystko to ujęte w formie filozoficznej refleksji. W wierszach znajdziemy wiele odniesień do miłości widzianej, jako drogi do zbawienia.
Przemijanie natomiast pojawia się, jako motyw, który uwydatnia to co ludzkie. Poeta dostrzega w człowieku, relatywnie jego krótki żywot w stosunku do wieczności. Mówi o tym w swych wierszach, że ludzie odchodzą z naszego życia, znikają, przemija czas jaki dany był nam do spędzenia go razem. W dużej mierze przyczyną tego stanu jest odniesienie do Boga. Oczywiście poezja Józefa Janczewskiego nie traktuje tylko o boskich pierwiastkach, jest formą dialogu ze wszechświatem, nie tylko z człowiekiem, lecz także ze światem przyrody. W tym aspekcie, najważniejsze jest chyba pokazanie przez autora poszukiwanie i rozumienie wszechświata, poprzez naturalny cykl życia i śmierci. (np. wiersz pt. „W czasie jednego obrotu dużej wskazówki“).
Szczególnie zafascynował mnie esej literacki „Ubogim w wyobraźnię”, autor stara się ukazać sens odkrywania świata, odkrywania poezji. Uchyla rąbka swych tajemnic i tajemnic liryczności,
…”poezja winna grzać i świecić, winna być promieniem energii tęczową łzą, tworzyć metody, porywać i zamyślać się, bo staje się produktem z duszy”…
Janczewski prawie w każdym utworze odwołuje się do cnót chrześcijańskich – głównie do pokory. Pozwolę sobie na zakończenie zacytować autora... „Ten stan braku pychy i buntu wobec przeciwności losu, każe się zatrzymać przed śladem każdej ludzkiej stopy. Ona jest jak mieniąca się tęczą szarfa, która pozwala z dumą i nadzieją oczekiwać jutra.“
Józef Janczewski urodził się w 1942r. w Bukareszcie. Jest autorem wielu pozycji poetyckich i prozatorskich o tematyce refleksyjno-filozoficznej. Jest członkiem Stowarzyszenia Twórczego Artystyczno-Literackiego w Krakowie.
Utwory jego poezja i proza drukowane były też w wielu almanachach i antologiach, tłumaczone są na języki obce i zdobywają nagrody, wyróżnienia na konkursach ogólnopolskich.
Józej Janczewski, Tytuł: Poufny pacierz, Wydawca: Stowarzyszenie Twórcze Artystyczno-Literackie w Krakowie 2014, ISBN 978-83-63036-73-x
Jak działają oszuści - fałszywe SMS "od najbliższych"
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?