Niby zwykła jaszczurka, a jednak taka niezwykła
Padalec Anguis fragilis, to beznoga jaszczurka o jakże długiej historii. Nogi utraciła w wyniku uwstecznienia kończyn. Ciało stało się długie i obłe, podobne do tego u węża.
Swoją historię według paleontologów padalce zakreślają na trzeciorzęd, określany też w dawniejszej terminologii, starszym okresem ery kenozoicznej.
O uwstecznieniu odnóży świadczy układ kostny padalca. Zachowuje on elementy pasa barkowego i miedniczego. Również u zarodków tego gada wykształcają się do pewnego etapu kończyny.
Zobacz 22 fotografie padalca
Padalce nie są tak szybkie jak węże, choć nie ustępują im zwinnością. Wolniejsze poruszanie się nie pozwala padalcom na aktywne polowanie na zwierzęta. Stąd też w menu tych gadów przeważają dżdżownice, nagie ślimaki i inne drobne bezkręgowce. Pożarcie złapanej dżdżownicy w zależności od jej wielkości, zajmuje padalcowi około 15 minut i w tym czasie jest on praktycznie całkowicie bezbronny.
Teraz kilka słów o różnicach w odniesieniu do węży. Przede wszystkim padalce posiadają ruchome powieki oraz otwory uszne. Są to bodajże najważniejsze cechy odróżniające je od młodej jadowitej żmii. Ubarwienie jest zmienne. Padalce przybierają formy od jasnobrązowej po ciemnobrązową. Są też osobniki o odcieniach ciemnego ołowiu. Padalce mogą posiadać na grzbietowej części mniej lub bardziej wyraźny czarny rysunek.
Dla człowieka są całkowicie nieszkodliwe. Po złapaniu za tylną część ogona, porzucają go, jak inne nasze jaszczurki. Ciekawostkę stanowi porzucony ogon, który po odpadnięciu porusza się energicznie wywijając się we wszystkie strony. Jest to reakcja, która pozwala oddalić się jaszczurce od miejsca zagrożenia, a cała uwaga napastnika skupiona jest na wijącej się energicznie odrzuconej części ciała. Padalcowi ogon odrasta, lecz już nie w pełnej jego długości tworząc raczej kikut.
Zmieniające się warunki środowiskowe sprawiają, że jest to kolejny gatunek w polskiej faunie, którego liczebność systematycznie spada. Jego biotopem mogą być również przydomowe ogrody, jednakże zwierzęta domowe, jak psy czy koty stanowią dla padalców śmiertelne zagrożenie. Nie mniejszym zagrożeniem są ludzie, którzy już nie tak często jak kiedyś, ale nadal bezmyślnie zabijają te zwierzęta. Jaszczurki te stają się również często ofiarami rowerowych wojaży po leśnych drogach i ścieżkach. Ich wężowate, ale jednocześnie powolne ruchy nie pozwalają często uniknąć spotkania z rowerowym kołem.
Kolejną ciekawostką jest sposób przychodzenia na świat młodych tego gatunku. Jedni naukowcy twierdzą, że padalce są żyworodne, tzn. rozwijają się w jajach w ciele matki i przychodzą na świat jako młode jaszczurki, inni z kolei twierdzą, że padalce są jajożyworodne, to znaczy wylęgają się z jaj zaraz po ich wydaleniu przez samice. Najbardziej jednak prawdopodobnym jest, iż młode padalce przychodzą na świat na oba te sposoby a związane to może być z indywidualnymi cechami samicy.
Nie są to jedyne nieścisłości w opisie tego gatunku. Kolejnym tabu jest długość życia tych gadów, która według różnych źródeł wynosi od 20 do ponad 50 lat w warunkach hodowlanych. W naturze mało prawdopodobny jest tak długi żywot poszczególnych osobników, ze względu na dużą liczbę wrogów naturalnych ( ptaki, żmije, ssaki w tym człowieka ).
Padalce osiągają pełną dojrzałość płciową w wieku około czterech lat i osiągają długość niespełna 30 cm . Zimują w norkach, czasami wilgotnych piwnicach, pod kamieniami lub spróchniałymi pniami drzew w grupach liczących do kilkanastu osobników.
echodnia.eu Świętokrzyskie tulipany
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
