Problem relatywistycznego skrócenia długości Plancka

Niniejszy materiał jest uzupełnieniem artykułu p.t. O względności zmian bez użycia czasu i prędkości

Załóżmy, że materialny obiekt o długości Plancka, posiadający niezerową masę spoczynkową, porusza się z prędkością bliską prędkości światła. Zgodnie ze Szczególną Teorią Względności, dla obserwatora zewnętrznego długość tego obiektu powinna ulec relatywistycznemu skróceniu do rozmiarów mniejszych od długości Plancka. Pojawia się tu jednak zasadnicza sprzeczność, ponieważ w otaczającej nas rzeczywistości długość Plancka, to najmniejsza długość mająca sens fizyczny.
Opierając się na metodzie przedstawionej w w/w artykule można ten problem rozwiązać.

Otóż, jak wynika z przeprowadzonej tam dyskusji, fizyczny obiekt, posiadający niezerową masę spoczynkową, może przemieścić się względem obserwatora zewnętrznego co najwyżej o k=N-1 kroków kwantowych (k=N znaczy, że obiekt porusza się tak jak światło). Oznacza to, że – z punktu widzenia obserwatora zewnętrznego - długość takiego obiektu zmierzona została w sqr(N*2-k^2)=sqr(2N-1) krokach kwantowych.
Jeśli zatem nasz obiekt ma w spoczynku długość równą długości Plancka (równą jednemu krokowi kwantowemu - N=1), to poruszając się z dowolną prędkością ma on nadal długość Plancka niezależnie od obserwatora zewnętrznego. Jest ona równa długości spoczynkowej i wynosi sqr(2N-1)=1. Jak wynika z powyższego wywodu, obiekt o długości Plancka nie ulega relatywistycznemu skróceniu.

Zarejestruj się i napisz artykuł
Znajdź nas na Google+