Punkty za pochodzenie, czyli jak władza ludowa kochała robotników

Władza PRL kochała robotników na swój sposób. Zabijała ich, gdy zaprotestowali w Poznaniu w czerwcu 1956 roku. Dwanaście lat później młodzieży pochodzącej z warstw pracujących postanowiła jednak ułatwić rekrutację na studia. Wywodzący się chłopskich dostawali 23 punkty, a z rodzin robotniczych 17 punktów. Miała to być kara dla inteligencji za protesty w marcu 1968 roku.

Połomski i Sempoliński

W takiej sytuacji był Jerzy Pająk, piosenkarz znany pod nazwiskiem Jerzy Połomski. Pochodził z Radomia i uczęszczał tam do technikum budowlanego. Śpiewał w chórze, ale zdecydował się zdawać na architekturę. Pochodził z rodziny inteligenckiej, więc o dodatkowych punktach musiał zapomnieć. Na wymarzoną architekturę się nie dostał.

Władza dawała też punkty za służbę wojskową. Jerzy jeszcze wtedy Pająk wolał tego uniknąć. Nie dał ubrać w mundur. Bez problemu dostał się do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Tam uczyły takie sławy jak Irena Kwiatkowska, Kazimierz Rudzki czy Ludwik Sempoliński. Dzięki tym pedagogom, i dzięki wprowadzeniu przez władze komunistyczne punktów za pochodzenie, brawurowe wykonanie „Cała sala śpiewa z nami” i „Bo z dziewczynami nigdy nie wie oj nie wie się” pamiętają nie tylko pięćdziesięciolatkowie.

Czytaj też: "Cała sala śpiewa z nami" - Jerzy Połomski na recitalu w Łodzi

Promowanie gorszych

Co na ten temat sądzą internauci? - System punktów promuje gorszych kosztem lepszych – pisze internauta, mieszkaniec małej wsi w prowincjonalnym powiecie. - Jestem przeciw akcjom afirmacyjnym i pozytywnej dyskryminacji. Mój starszy brat i ja na prawo na Uniwersytecie Warszawskim dostaliśmy się bez żadnych dodatkowych punktów; wszystko zawdzięczamy samym sobie. Nie przeszkodziło nam to, że nie pochodzimy z dużego miasta.

Czytaj też: Kaganek oświaty coraz bledszy