Rozmowy o miłości z księdzem Michelem Quoistem

"Spróbuj powiedział Mędrzec otwórz swoje drzwi dla innych. Wówczas nie zastanawiając się dobrze, jak spadochroniarz, który rzuca się w przestrzeń na rozkaz instruktora, który go obserwuje- tak ja z powodu Spojrzenia Mędrca- powiedziałem "spróbuję". A Mędrzec odpowiedział mi dziękuję! Dziękuję dla Ciebie i dziękuję dla ludzi."

"Rozmowy o miłości" to opowieść o młodym człowieku, który regularnie odwiedza Mędrca, a ten wprowadza go w świat miłości. Zbiór refleksji i medytacji pokazuje, że to uczucie to piękna, ale jednocześnie trudna przygoda, która trwa przez całe życie. Często spotykam ludzi, którzy są zawiedzeni, mówią: nie tak to sobie wyobrażałem. Byle kamień na drodze powoduje, że tracą wiarę. A rozmowy z księdzem Quoistem pokazują, że miłość to przede wszystkim chcenie dobra drugiej osoby, chronienia jej. To czynienie wszystkiego, żeby wzrastała, często zapominając przy tym o sobie. Tylko miłość, która buduje jest prawdziwą miłością. To, co prowadzi do destrukcji nie może pretendować do jej miana. "Miałem wrażenie, że we mnie i wokół mnie nic się nie stało. NIC. Wszystko w ruinach. Co gorsza pustka. Na skraju tej pustki moje bijące serce, śmiertelnie zranione straszliwym uczuciem nieobecności, jakiegoś braku...Kogo? Czy byłem normalny? A może szalony?"

Forma literacka jaką zastosował autor jest bardzo ciekawa i sprawiająca, że można ją rozpatrywać pod różnymi aspektami, a refleksje w niej zawarte przywołują na myśl wiele skojarzeń. Wszystko, czego dotyka ks. Quoist jest głęboko intelektualne. W dzisiejszym świecie tylko osobnicy o sile i ekspresji boksera zwracają na siebie uwagę, a przecież największe autorytety XXI wieku to ludzie cisi i pokorni, ale wielkiego serca. I taka właśnie powinna być miłość. Bo miłość twórcza polega na tym, że osoba, która w sposób wolny posiada siebie i dysponuje sobą, wolnym aktem czyni dar z siebie i oddaje siebie drugiej osobie. Zapomnij, że jesteś, gdy mówisz, że kochasz. "Dlaczego wybrałem taką formę pozornie daleką od realnego życia? Żeby spróbować na nowo "upoetycznić" miłość, która w pełni rozkwita dopiero w ostatecznym spotkaniu z Bogiem- Miłością."

Ks. Quoist mówi również o roli człowieka na ziemi. Dla każdego bowiem zapisane jest co innego. "Jak symfonia potrzebuje każdej nuty; jak książka potrzebuje każdego słowa; jak dom potrzebuje każdej cegły, tak cała ludzkość potrzebuje ciebie tam, gdzie jesteś jedyny i niezastąpiony."

Czasami ludzie nas ranią. Niektórzy odchodzą. Mówią później wrócę. Lecz nie zawsze wracają. Inni rozdzierają okna naszego serca na cztery strony świata i jest im tam dobrze czują się jak u siebie. Czasami nawet nieświadomie zatrzaskujemy okiennice, bo "niegdyś wdarło się tam kilka lat niepotrzebnych przebranych za Ciebie". Lecz po pewnym czasie stwierdzamy, że nie był to czas stracony. Warto było otworzyć okno. Może kiedyś spróbuję raz jeszcze.

Ks. Quist pokazuje jak można mówić o poważnych problemach w słowach bardzo prostych...może zbyt prostych dla niedowiarków, ale przejrzystych dla tych, którzy czytają oczami serca.

Autorka artykułu "Fajność księdza" stwierdza – dzisiejszy świat ma w nadmiarze modeli, sportowców i muzyków. Cierpi natomiast na niedostatek kapłanów, którzy by dążyli do świętości Proboszcza z Ars. Tego oczekuję od dzisiejszych księży. Nie zmysłowych uśmiechów i "fajności". Ja się z tym zgadzam.