Samotny na dworcu życia

Haruki Murakami – Bezbarwny Tazaki i lata jego pielgrzymki, Wydawn. Muza SA, 2013

O autorze:
Haruki Murakami urodził się w Kioto 12 stycznia 1949. To japoński pisarz, eseista i tłumacz literatury amerykańskiej.
Urodził się w Kioto, lecz dorastał w Kobe. Jego dziadek był buddyjskim duchownym.
Murakami studiował w latach 1968–1975 na Wydziale Literatury tokijskiego Uniwersytetu Waseda teatrologię, w tym pisanie scenariuszy. W latach 1974–1981, razem z żoną Yoko (pobrali się w 1971), prowadził klub jazzowy "Peter Cat" w Tokio.
W wieku 30 lat wydał swoją pierwszą powieść Hear the Wind Sing (1979) po otrzymaniu pierwszej nagrody Gunzo w konkursie literackim.
Kolejnymi utworami Murakamiego były: Pinball, 1973 (1980) i Przygoda z owcą (1982). Te trzy utwory nazywane są Trylogią "Szczura", od przydomka jednego z bohaterów.
Następne książki: Koniec świata i hard-boiled wonderland (1985, nagroda Jun’ichirō Tanizaki), Tańcz, tańcz, tańcz (1988) i Na południe od granicy, na zachód od słońca (1992) ugruntowały jego pozycję jako pisarza, a także przyniosły mu sławę na Zachodzie, głównie w Stanach Zjednoczonych.
W latach 1986–1988 mieszkał we Włoszech, gdzie napisał jedną z nielicznych powieści realistycznych w swoim dorobku, Norwegian Wood (1987).
W 1991 r. przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych, gdzie pracował na Uniwersytecie Princeton, a od 1993 na Uniwersytecie Williama Howarda Tafta w Santa Ana.
Po trzęsieniu ziemi w Kobe, a także ataku gazowym sekty Najwyższa Prawda w tokijskim metrze w 1995 r. powrócił do kraju. W tym samym roku ukazała się Kronika ptaka nakręcacza, oceniana przez krytyków jako największe osiągnięcie literackie pisarza (nagroda Yomiuri w 1996 r.).
W 1997 napisał Underground, w 1999 r. Sputnik Sweetheart, a w 2002 – Kafka nad morzem. Jest autorem kilku zbiorów opowiadań.
W 2006 roku został uhonorowany Nagrodą Franza Kafki.
Murakami jest także tłumaczem, przełożył z angielskiego utwory takich autorów, jak m.in. Francis Scott Fitzgerald, Raymond Carver, John Irving, Truman Capote. Większość jego twórczości, która ukazała się po polsku, tłumaczyła Anna Zielińska-Elliott.
O książce:
Było sobie w liceum pięcioro przyjaciół: Biała – słodka dzieweczka, Czarna – dowcipna komediantka, Niebieski – bezmyślny sportowiec, Czerwony – inteligent o bystrym umyśle i Tsukuru – dobrze wychowany, spokojny i przystojny.
Byli jak pięć palców jednej dłoni więc wydawało się, że nic ich nie rozdzieli.
Ale stało się inaczej. Pewnego dnia Tsukuru usłyszał przez telefon, że pozostali nie chcą go już znać i że to jego wina.
Bardzo to przeżył „wpadł do żołądka śmierci i w ciemnym bezruchu tej jaskini spędził pozbawione dat dni”, czyli pół roku.
Jednak skończył studia i robił to co lubił najbardziej, czyli zajmował się dworcami.
Pozornie jego życie było ustabilizowane i szczęśliwe jednak zadra odrzucenia ciągle w nim tkwiła i determinowała jego życie.
Mając 36 lat nadal był kawalerem. I nie zanosiło się na zmianę.
Aż spotkał Sarę, której opowiedział o tym co się stało 16 lat temu a ona zaproponowała, że znajdzie jego przyjaciół, aby mógł wyjaśnić co się wtedy stało.
Poznajemy bliżej pięcioro bohaterów, ich wady i zalety oraz talenty. A także rodziny.
Narracja toczy się współcześnie i w czasie przeszłym.

To opowieść o szybkim i bolesnym dorastaniu. O przyjaźni, która zawiodła. Także o nieumiejętności porozumienia się nawet z pozornie najbliższymi osobami.
O tym jak bardzo na nasze życie wpływa odrzucenie.
O samotności i kompleksach.
O potrzebie przyjaźni i miłości bez której życie nie ma sensu. I o współczesnej Japonii.
Autor wielokrotnie nasyca książkę muzyką. A nawet seksem.
Miejscami dokładnie opisuje wygląd bohaterów – podaje szczegóły garderoby, ozdób, fryzur, butów.
Przez całą książkę przewija się pytanie – kto zabił tę piękną przyjaźń i dlaczego.
Spotkania z byłymi przyjaciółmi wyjaśniają sprawę ale nie do końca.
Książka zawiera sporo złotych myśli: „W życiu są rzeczy zbyt skomplikowane, by je wyjaśnić w jakimkolwiek języku”; „Serce jest jak nocny ptak. Spokojnie na coś czeka , a kiedy to nadchodzi, leci prosto w tamtym kierunku”.
Lub zabawnych stwierdzeń jak: „cicho jak mądry kot wyszedł z pokoju”.
Polecam.