Słowo o abp. Życińskim

Zapewne każdym chrześcijaninem w Polsce wstrząsnęła wieść o śmierci metropolity lubelskiego. Była zaskoczeniem dla najbliższego otoczenia, tym bardziej dla ogółu.

Jest dla mnie oczywistą sprawą, że o umarłych nie mówi się źle. Ale jest przesadą gloryfikowanie nawet tak zasłużonej, acz kontrowersyjnej postaci.

Duchowny był nietuzinkowy pod wieloma względami. Nie miał nigdy problemów z wyłożeniem swoich racji. Media rozdmuchiwały każde jego słowo, a elokwencją ks. abp górował nad każdym w tym kraju. Niezrozumienie budziła jego "dwuznaczna postawa", która sytuowała go po ekstremalnie lewej stronie episkopatu. (Katolikom w Polsce dziwne się wydaje, że biskup może być bardziej liberalny, niż konserwatywny politycznie). I tyle.

Tam z nieba widzi wszystko inaczej. A tu z ziemi patrzymy na niego z tęsknotą, bo kogoś równie barwnego i wyrazistego, kto tak oryginalnie i bezpretensjonalnie zwracał się do nas trudno będzie zastąpić.

Bilans posługi śp. abp. jest pozytywny. W większości spraw w zarządzaniu archidiecezją wykazywał mądrość i przenikliwość. Intelektualną głębią natchnął struktury seminaryjne i politykę personalną. Krytyczne uwagi pod adresem władzy nikomu nie zaszkodziły. A sympatie, których nie ukrywał - ganiąc w kółko jednych i tych samych - były ludzkie i przy bliższym zapoznaniu okazywały się usprawiedliwione.

Nie będzie z kim polemizować po tej stronie episkopatu, bo żaden z biskupów, których inspirował lubelski hierarcha, nie dorównuje mu. Szkoda, bo z kontrowersji, które wzbudzał abp. Życiński wychodziliśmy oczyszczeni, mniej pewni siebie i w sobie zadufani. Natomiast nasze wybory musiały być - za sprawą ostrych tez stawianych przez metropolitę - gruntownie przemyślane (dobre skutki takich konfrontacji). Jako katolicy byliśmy dzięki niemu mocniejsi.