Szczęściarz opisuje swe wspomnienia

Sam autor we wstępie tłumaczy wydanie wspomnień tym, że zaczęły się nimi interesować inne osoby. Nie ma w tym nic dziwnego, ponieważ Jacek Woźniakowski jest niezwykle ciekawą postacią. W czasie II wojny światowej był oficerem AK, dwukrotnie odznaczony Krzyżem Walecznych. Po wojnie był m.in. profesorem historii sztuki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, wykładał także za granicą. Wydaje się jednak, że znany jest bardziej z działalności pisarskiej i wydawniczej. Był bowiem także redaktorem "Tygodnika Powszechnego" i "Znaku". Warto zaznaczyć, że był pierwszym prezydentem Krakowa po 1989 roku. Krakowa - polskiej stolicy sztuki oraz literatury.

Wspomnienia mają obszerną formę. Opatrzone są licznymi fotografiami a także wkładką z drzewem genealogicznym, które ukazuje powiązania między rodami Woźniakowskich, Rodakowskich i Pawlikowskich.

Na pierwszych kilkudziesięciu stronach autor przedstawia wspomniane wyżej powiązania rodzinne. Zwraca też uwagę na to, że dzieciństwo jest bardzo ważnym okresem w życiu człowieka. Ludzie, którzy otaczają młodego człowieka, wpływają na całe jego życie:
"(...) Wszystko sprowadza się do tego, jacy ludzie człowieka w dzieciństwie otaczają (...)"

Niby jest to oczywistość, ale nabiera nowego i doskonalszego znaczenia gdy mówi o tym tak wybitny człowiek jakim jest Jacek Woźniakowski.

W dalszej części książki autor wspomina osoby oraz wydarzenia, które w dorosłym już życiu wywarły wpływ na jego przekonania, losy, decyzje. Część wspomnień ma charakter moralizatorski, w tym przypadku autor - jako niezaprzeczalny autorytet w wielu dziedzinach - może być dla nas inspiracją i wskazówką w codziennych działaniach. I właśnie dlatego warto przeczytać "Ze wspomnień szczęściarza".

Woźniakowski wspominając ważne dla niego osoby opisuje m.in. postać papieża Jana Pawła II w kontekście autorytetu moralnego. Pisząc natomiast o braciach Rostworowskich nawiązuje do ich twórczości literacko-naukowej. Każda z kilkunastu postaci wspomnianych na kartach książki była dla autora niezwykle ważna, nawet jeśli kontekst i ujęcie tychże postaci miało odmienny (ale zawsze pozytywny) charakter. Świadczy to o szerokim polu działania Woźniakowskiego, o jego wszechstronnych zainteresowaniach i dziedzinach, w których się realizował. Wiele z opisywanych postaci nazywanych jest przez autora przyjaciółmi.

Ukazywanie wspomnień poprzez opisywanie przyjaciół oraz własnych autorytetów, może być zaletą tej książki. Ale czy ta rzeczywistość naprawdę była taka piękna? Czy autor nie miał żadnych wrogów bądź nieprzychylnych mu osób?

Należy pamiętać, że działalność naukowa i wydawnicza Jacka Woźniakowskiego przypada głównie na okres PRL-u. Z pewnością miało to wpływ na koleje losu autora, jak i jego dorobek artystyczno-naukowy. Mam tutaj na myśli odbieganie od obowiązujących wówczas kanonów (a raczej nakazów) pochodzących od władz i cenzorów. Woźniakowski w swej działalności był bowiem opozycjonistą w stosunku do władzy ludowej.

Można by się w tym względzie doszukiwać negatywów recenzowanej książki ponieważ, jak już wcześniej wspomniałem, Jacek Woźniakowski opisywaną rzeczywistość przedstawił w pozytywnym świetle, a przez to książka ukazuje właściwie tylko jedną stronę, jedną wizję postrzegania świata i w zasadzie mogłoby to być uznane za minus.

Innym elementem, który może niektórych czytelników razić, jest tematyka książki. Nie każdy będzie w stanie przebrnąć przez kilkaset stron wspomnień, w których znajdują się nawiązania do ogólnopolitycznych i kulturalnych wydarzeń XX wieku. Trzeba się w nich nieco orientować.

Polecam tę pozycję przeczytać bez pośpiechu, w chwilach gdy mamy również czas na jej analizę. Bardzo może nam w tym pomóc orientacja w historii naszego kraju, ze względu na liczne nawiązania do tychże wydarzeń.

Jacek Woźniakowski
"Ze wspomnień szczęściarza"
Ilość stron: 312 + wkładka z drzewem genealogicznym
Wydawnictwo:

Cena detaliczna: 28,80 zł