Szwedzi, gitary i Hydrozagadka

Hydrozagadka jest dość ciekawą alternatywą dla Jadłodajni Filozoficznej, w której bohaterowie opisywanego koncertu grywali już trzykrotnie, o czym nie omieszkali wspomnieć. Ascetyczne wnętrze z mnóstwem starych, niepasujących do siebie mebli i gadżetów, rurami owiniętymi w srebrne tworzywo i miękkie kanapy wokół kominka przywodziły na myśl chaotyczny urok Jadłodajni i były miłym, choć chłodnawym, tłem dla tego kameralnego występu.

Piątka Szwedów przygotowała się pieczołowicie do występu, na długo przed otwarciem klubu zaczęli próby dźwięku, co jednak nie uchroniło ich przed złośliwością rzeczy martwych w postaci nieprzyjemnych spięć i zakłóceń. Narzekania na problemy techniczne w Polskich klubach wydają się nie mieć końca. Zespołowy akustyk zrobił co mógł, ale i tak wadliwy sprzęt dał się we znaki.

Immanu El spóźnili się mocno ponad godzinę, która dłużyła się tym bardziej, że nie poprzedzał występu żaden support. Kiedy już wyszli, było ślicznie. Listę utworów otworzyło eteryczne "Under your wings I'll hide", ściskająca gardło, uduchowiona ballada. Dalej dominowała nowa płyta, "Moen" - zabrzmiały wszystkie, poza "Hogamonami" i "Lionheart", kompozycje. Ich struktura pozostała niezachwiana, nie zagrali ani zaskakujących crescend ani dłuższych improwizacji. Chcąc szukać słabości tego występu, powiedziałabym, że była nią rutyna i przewidywalność.

Nie to jednak najważniejsze, kiedy muzyka kipi od ckliwych, romantycznych, słodkich emocji, zespół pełen jest entuzjazmu i nawet, nie bez przyjemności, ładnie bisuje - obejmując koncert zgrabną klamrą, pierwszym i ostatnim utworem z debiutanckiej płyty, tym razem przecudną "Pandą". W samym środku polskiej zimy dziesięcioleci tak miły koncert działa nie gorzej niż zdrowa porcja dobrego grzańca. A ci, których znów nie było, będą mieli szansę - zachwyceni występami nad Wisłą Szwedzi na pewno wrócą przy najbliższej okazji.