Tadeusz Prechitko. Żeglarz z lilijką w życiorysie

Tadeusz Prechitko urodził się w 1913 roku we Lwowie. Do Gdańska przyjechał w 1921 roku i podjął naukę w słynnym Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej. Po jego ukończeniu w 1932 roku odbył praktyki w Stoczni Gdańskiej, po których rozpoczął studia na Politechnice Gdańskiej. Podczas studiów odbywał praktykę na s/s „Pułaski", w stoczni w Monfalcone (Włochy) i A. Normanda w Hawrze. Dyplom inżyniera budowy maszyn okrętowych otrzymał w czerwcu 1939 roku.

Młody Tadeusz mieszkając w Wolnym Mieście Gdańsku pozostawał wierny Polsce. Wstąpił do harcerstwa, należał do drużyny żeglarskiej. Z czasem uzyskał insygnia instruktorskie. Został komendantem hufca i pilotem Gdańskiej Chorągwi Harcerzy. Od 1928 roku czynnie uprawiał żeglarstwo morskie. W roku 1933 uzyskał patent jachtowego kapitana żeglugi morskiej, a w 1938 roku dyplom kapitana instruktora jachtowego żeglugi morskiej. Swoje żeglarskie pasje realizował w harcerstwie i w Polskim Klubie Morskim. Dowodził jachtami w rejsach do Szwecji, Anglii i Norwegii.

Wybuch wojny zastał go w wojsku, w Marynarce Wojennej. Uczestniczył w obronie Helu. Wzięty do niewoli został osadzony w stalagu w Toruniu. Po zwolnieniu z obozu w 1940 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie zajmował się konstrukcją polskich gazogeneratorów samochodowych na drewno.

W Warszawie Prechitko wstąpił do konspiracji, do Armii Krajowej. Działał w wywiadzie morskim AK „Alfa", był łącznikiem z Gdańskiem. Do Gdańska powrócił w maju 1945 roku i podjął się pracy w Centralnej Bazie Remontowej w Gdańsku-Wrzeszczu. Z czasem powierzono mu obowiązki w placówce Polskiego Towarzystwa Importu Maszyn i Narzędzi „Polimex" w Amsterdamie. Pracował także w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych Centrali Handlu Zagranicznego „Centromor" w Warszawie, gdzie doszedł do stanowiska dyrektora. Był także ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego, prezesem Polsko-Belgijsko-Luksemburskiej Izby Handlowej oraz ekspertem Międzynarodowej Organizacji Handlu ONZ. Był redaktorem „Techniki i Gospodarki Morskiej" oraz współzałożycielem i redaktorem naczelnym miesięcznika „Budownictwo Okrętowe".

Praca zawodowa nie przeszkadzała mu w realizacji żeglarskich pasji. Został członkiem władz Sekcji Żeglarstwa Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, a w latach 1957-1959 był komandorem Polskiego Klubu Morskiego w Gdańsku. Zmarł w 1982 roku.