Warszawska Kapliczka - Madonna Praska

Dawniej w tym miejscu stał drewniany krzyż ustawiony wg niektórych relacji na miejscu pochówku ofiar rzeźby Pragi lub w miejscu śmierci Tadeusza Korsaka 4 listopada 1794 roku. Rzeźba powstała w 1908 roku dzięki skromnym funduszom praskich robotników, pracowników fabryki Labor, która przy ul. Ząbkowskiej 50 zajmowała się produkcją naczyń emaliowanych i wyrobów metalowych. Pomoc finansowa nadeszła również od jej właścicieli co nie było przypadkowe. Figura miała chronić zakład przed upadkiem. Wykuty z kamienia posąg jest dziełem rzeźbiarza Feliksa Giecewicza Naturalnej wielkości Matka Boża usytuowana jest na postumencie, który od frontu posiada inskrypcję: "O MATKO WYJEDNAJ NAM PRZEBACZENIE WIN POKÓJ I MIŁOŚĆ PANA JEZUSA 1908". Rzeźbę otacza kute metalowe ogrodzenie z furtką, oparte na narożnych postumentach, na których ustawiono stylowe latarnie. Do 1934 roku figura znajdowała się po przeciwnej stronie ulicy. Jednak z uwagi iż przeszkadzała w spokojnym przejściu, gdyż zajmowała dużo miejsca i przechodnie musieli często schodzić na jezdnię, by ją ominąć została wydana zgoda na przeniesienie i ustawienie na jej obecnym miejscu na rogu ulic Ząbkowskiej i Korsaka, przy ściętym narożniku domu. Oto pismo księdza Proboszcza: "Tutejszy Urząd Parafialny nie ma nic przeciwko temu, by figura Matki Boskiej, stojąca przy zbiegu ulic Kawęczyńskiej i Radzymińskiej na terenie tutejszej parafii, została przesunięta pod narożnik budującego się domu p. Chojnowskiego, tak iżby nie wystawała na chodnik, z tym jednak zastrzeżeniem, że zachowany zostanie dotychczasowy wygląd pomnika, z cokołem, ogrodzeniem ażurowym, lampami gazowymi itd. Ponieważ przez takie przesuniecie figura przechodzi z placu publicznego na prywatny teren p. Chojnowskiego, będzie on musiał w swoim i następców imieniu przyjąć zobowiązanie hipoteczne, że figura z miejsca tego przez właścicieli budującej się kamienicy usuniętą być nie może. Warszawa, dnia 6 września 1934 r. Ks. Antoni Hlond, proboszcz Bazyliki Serca P.J. W 2008 roku dzięki inicjatywie Elżbiety i Adama Józikowskich - mieszkańców ul. Ząbkowskiej 54 rzeźbę odnowiono. Wcześniej jednak aby uzyskać potrzebne środki finansowe (w sumie 66 tys. zł) figura została wpisana do rejestru zabytków. Dawny blask posągowi przywróciły dwie konserwatorki. Krystyna Antoniak odrestaurowała kamienną rzeźbę i jej cokół. Usunęła aż 12 warstw farby. Z kolei Wanda Sienicka odnowiła kute z żelaza ozdobne ogrodzenie i dwie latarnie. Zniknęły za to świecące lampki w aureolach postaci. Odnowioną figurę poświęcił w dniu 8 grudnia 2008 roku ks. Wiesław Kania, proboszcz bazyliki Najświętszego Serca Jezusowego przy ul. Kawęczyńskiej. Tego dnia przypada w kościele katolickim uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny. Feliks Giecewicz jest autorem rzeźb na fasadach kamienic pod nr 49 i 19 Krakowskiego Przedmieścia. Wykonane przez niego płaskorzeźby i figury świętych zdobiły tympanon portalu kościoła Zbawiciela. Ozdabiał swymi rzeźbami niektóre nagrobki cmentarzy Powązkowskiego i Augsburskiego. Na cokole można odnaleźć zachowane ślady kul z czasów Powstania Warszawskiego. Widoczna po odnowieniu różnica kolorów pomiędzy cokołem a figurą wynika z zastosowanych materiałów. Posąg wykonany jest z wapienia janikowskiego, a cokół z piaskowca szydłowieckiego. Stąd ta różnica. Dla uczniów pobliskiej szkoły podstawowej nr 30 miejsce ma "moc magiczną". Uczynienie znaku krzyża bądź odmówienie krótkiej modlitwy miało chronić przed złą oceną danego dnia nauki.

Nazwa Szmulowizna pochodzi od imienia właściciela tych gruntów Szmula (Samuela) Jakubowicza Sonnenberga, zwanego Zbytkowerem (Zbitkawerem)[2] (1756-1801), żydowskiego kupca, bankiera, faktora, protegowanego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, protoplasty rodu Bergsonów (w tym filozofa Henryka Bergsona)[3]. Ten najbogatszy żyd warszawski zrobił znaczny majątek na dostawach dla wojska rosyjskiego. Zbiegł po wybuchu powstania kościuszkowskiego. Jego niektóre zakłady m.in: garbarnię, młyn na Golędzinowie przejęły władze powstańcze[4]. Początkowo folwark Zbytkowera nosił nazwę Bojnówek, z czasem wraz z okolicznymi terenami (wsią i karczmą) przyjął nazwę Szmulowizna od imienia właściciela. Nazwy tej, również w brzmieniu Szmulowszczyzna[5] używano m.in. w XIX w.[2], widać ją m.in. na zaborczych mapach z tego okresu (w rosyjskiej pisowni Шмулевизна[6][7] lub Шмулевщизна[5]). Stosowano również formę Szmulewizna[ Zamiast nazwy Szmulowizna na mapach topograficznych od kilkudziesięciu lat umieszcza się potoczną nazwę Szmulki i ta forma znalazła się w oficjalnym Państwowym Rejestrze Nazw Geograficznych

Ulica Radzymińska - główna ulica warszawskiego Targówka, mająca swój początek na Pradze-Północ. Na odcinku od Kawęczyńskiej do Al. "Solidarności" jest jednojezdniowa, od skrzyżowania z Al. "Solidarności" do końca przebiegu jest ulicą dwujezdniową, rozdzieloną pasem zieleni, o trzech pasach ruchu w każdym kierunku i fragmentami bocznych jezdni umożliwiających dojazd do posesji. Ulica biegnie trasą drogi wojewódzkiej nr 634 (od Al. "Solidarności" do Łodygowej) i 629 (od Łodygowej do granicy miasta). Dalej, w Markach droga łączy się z drogą krajową nr 8. Obecnie (kwiecień 2011) wzdłuż ulicy trwa budowa ścieżki rowerowej. Według stołecznej policji, należy do pierwszej dziesiątki najbardziej niebezpiecznych ulic w Warszawie. W 2012 r. doszło na niej do 13 wypadków, jedna osoba zginęła. Do ok. 1890 ulicę zwano Szosą Radzymińską, zaś jej odcinek od ul. Ząbkowskiej do torów kolejowych - Prawą Szosą. W latach 1941-45 została przemianowana na Wilnaer Strasse. Od 1951 do 1992 odcinek od ul. Trockiej do granicy miasta nosił nazwę ul. Generalskiej, co przypadkowo upamiętniało śmierć przy niej generała Wernera von Fritscha w 1939 roku.
Tereny położone przy ul. Radzymińskiej, pomiędzy ul. Bystrą a marketem Praktiker były jednym z miejsc rozpatrywanych jako potencjalna lokalizacja nowego targowiska dla kupców ze Stadionu X-lecia. Pomysł ten wzbudził kontrower