Takiego line-upu nie powstydziłby się żaden europejski festiwal - a że promuje go swoją nazwą jedna z najbardziej wpływowych i znaczących gazet w branży muzyki offowej, więc wszystko musiało być przygotowane perfekcyjnie. Są więc trzy dni w jednym z piękniejszych miejsc w Europie (i droższych, zapewne) - Paryżu - z całą po prostu śmietanką, reprezentującą wszystkie ważniejsze kierunki i gatunki muzyczne firmowane na łamach Pitchfork.
Pierwszego dnia festiwalu wystąpią więc M83, magik muzyki elektronicznej i popu Sebastien Tellier, autor kilku naprawdę uroczych w swojej kiczowatości płyt do tańca i nie tylko, James Blake, którego koncerty robią piorunujące wrażenie (przynajmniej na mnie) i który broni honoru delikatnych dubstepów, Japandroids, czyli mistrzowie grzmiących i hałaśliwych brzmień, John Talabot, jedno z objawień DJskich w Europie w ostatnich latach, pan którego Pitchfork z resztą promował od samego początku, Factory Floor, czyli lekcja tańca do brutalnej przygrywki, How to Dress Well, pan który przenosi dwie dekady wstecz swoimi rozmarzonymi, elektroniczno-instrumentalnymi albumami. Częściowo ten sam wózek, słusznie z resztą, bo taka moda, wybrali sobie AlunaGeorge, z wyjątkowym wyczuciem łącząc pop, elektronikę, hip hop, r&b... Cukierkowe słodycze. Dokładamy do tego jeszcze dwa takie alternatywne zjawiska - Chairlift z Brooklynu o nie mniej pastelowym brzmieniu, oraz DIIV, sąsiad z podwórka Nowojorczyków, świeży debiutant, bez rewolucji, za to z ładnym brzmieniem rozmarzonego shoegaze'u.
I tak zaczyna się ten festiwal... Drugi dzień oczywiście nie ustępuje jakością pierwszemu, bo zagrają na nim owiani legendą, najbardziej ubóstwieni spośród muzyków nowo-folkowych (jak i w ogóle w świecie alternatywy) Animal Collective, którzy dopiero co wydali nowy album. Za wstrząsy i amoki odpowiadać będą genialni, fantastyczni na żywo Fuck Buttons, kobiecą zwiewnością uraczą nas Robyn, Jessie Ware i Chromatics (trzy kompletnie różne inkarnacje kobiecych talentów i estetycznych koncepcji). Amerykańską ironię i przemyślane teksty przywiozą ze sobą niezapomniani The Walkmen,, a o folkową, singer-songwriterską estetykę zadba The Tallest Men on Earth. Do tego świeżynki - Outfit, którzy zaraz po stworzeniu zespołu magicznym sposobem trafili na scenę obok Ladytron i Clinic, romantyczno-liryczny, cudny Wild Nothing, oraz Ratking, czyli obowiązkowy element hip-hopowy na każdym szanującym się festiwalu.
Wreszcie czara przyjemności przelewać się będzie z gracją trzeciego dnia festiwalu, kiedy to zagrają świetni Grizzly Bear, z nową, bardzo oczekiwaną płytą, lubujący się w starym sprzęcie Simian Mobile Disco, Liars, którzy powrócili z nowym materiałem i pokazali nowe oblicze tym samym, świeżo obwołany król parkietów z Wielkiej Brytanii - Totally Enormous Extinct Dinosaurs, soulowy faworyt - Twin Shadow, nieuchwytni w tym sezonie Purity Rings (odwołali wiele koncertów, więc wreszcie dobrze byłoby ich gdzieś zobaczyć, bo to bardzo utalentowany duet), dla przyzwoitości jakieś mocno promowane dubstepy, czyli tym razem Disclosure, oczywiście pupile wyroczni w tej dziedzinie, Annie Mac. Do pełnego szczęścia brakuje już tylko takich nowicjuszy jak Rusite - festiwalowe objawienie sezonu, Death Grips, czyli kompletnie połamane brzmienia, element lo-fi w postaci Cloud Nothings, enigmatycznych Isaac Delusion i Djki w wydaniu Julia Bashmore'a.
Część czytających zapewne dotarła do ostatnich linijek z szeroko otwartymi ustami - festiwal w rzeczy samej zapowiada się jak trzy dni ekstazy. Kto nie wierzy, niech rzuci okiem na stronę Pitchfork Festival 2012. Można więc w Paryżu przeżyć krótkie, festiwalowe Babie Lato.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
