Wielki Post nie musi być smutny

W Środę Popielcową w
kościołach odprawiane są nabożeństwa pokutne, podczas których wiernym posypuje
się czoła lub czubek głowy popiołem. Popiół pochodzi z palm
poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedzającego roku. Zwyczaj posypywania głów
popiołem (jako znak żałoby i pokuty) nie jest związany wyłącznie z
chrześcijaństwem, był już znany np. w starożytnym Egipcie i Grecji. Informacje
o pojawieniu się tego zwyczaju w liturgii pochodzą z VIII w. Zaś jako
obowiązujący w całym Kościele wprowadził ten zwyczaj w XI w. papież Urban II.

Dlaczego 40 dni

Wielki Post trwa do
Wielkiego Czwartku, do tzw. Mszy Wieczerzy Pańskiej (wspomina się wtedy fakt
ustanowienia sakramentu Eucharystii).

Liczba 40
stanowi w Piśmie Świętym wyraz pewnej dłuższej całości, czasu przeznaczonego na
jakieś konkretne zadanie człowieka lub działanie Boga. Okres czterdziestu dni
jest też pamiątką wydarzeń opisywanych w Biblii.

Najczęściej mówi się o
pobycie Jezusa na pustyni. Ale liczba 40 to też: dni potopu, czas wędrówki Izraelitów
przez pustynię. Także czas przebywania Mojżesza na Górze Synaj, gdzie otrzymał od Boga
kamienne tablice z przykazaniami.

Zatrzymać się, by iść dalej

Następnym
ważnym - a dla chrześcijan - najważniejszym wydarzeniem po Wielkim Poście jest
pamiątka zmartwychwstania Chrystusa. Celem Wielkiego Postu nie jest smutek i
prowokowanie negatywnych uczuć w człowieku. Takie pojmowanie czterdziestu dni w
roku liturgicznym jest wypaczeniem wizji chrześcijaństwa, które ma przecież
ukazać to, co dobre w człowieku, a nie bazować na tym tylko, co złe i kruche.

Warto
próbować się zatrzymać, chociaż na kilka chwil, by nie zapomnieć, czym jest w życiu
mądra cisza; czym modlitwa. Zatrzymać się, by zobaczyć, że jest jeszcze inna
rzeczywistość poza tą naszą – ziemską.