Wróżby w starożytnej Mezopotamii

Wróżenie było tam zarezerwowane dla kapłanów i nierozerwalnie związane z religią. Wielką popularnością cieszyła się astrologia, przyszłość odczytywano również na podstawie snów czy wnętrzności zwierząt.

Starożytna Mezopotamia współcześnie uznawana jest za źródło wielu rodzajów wróżb. Powszechnie praktykowano tu astrologię. Wróżenie na podstawie położenia ciał niebieskich było jednym z najczęściej wykorzystywanych sposobów poznawania przyszłości. Uważano, że są one sterowane przez bóstwa. Za pomocą astrologii przepowiadano pogodę, a także ważne wydarzenia państwowe, losy królów i narodów. Wspólne dla wielu starożytnych uczonych było przekonanie, że ciała niebieskie symbolizują władców poszczególnych państw. W Mezopotamii bardzo często wykorzystywana była także onejromancja, czyli sztuka przepowiadania przyszłości na podstawie snów. Korzystali z niej zarówno władcy i dostojnicy państwowi, jak i przeciętni obywatele. To tu powstały pierwsze senniki, które nie utraciły swojej silnej pozycji do dziś.

W starożytnej Mezopotamii częstą praktyką było wróżenie z wnętrzności zwierząt ofiarnych. Zajęcie to zarezerwowane było dla kapłanów, a przedmiotem obserwacji była przede wszystkim wątroba zwierzęcia. Wróżby tego typu były bardzo skomplikowane i wymagały znacznej wiedzy. Wątroba podzielona była na szesnaście części, które odpowiadały poszczególnym rejonom nieba, a także na czterdzieści pół, z których każde odpowiadało wpływom poszczególnych bogów. Wątrobę ofiarnego zwierzęcia porównywano do wzorca, a następnie dokonywano bardzo szczegółowych interpretacji. Wróżby i sposoby przepowiadania przyszłości, które praktykowane były przez Babilończyków przetrwały znacznie dłużej niż ich cywilizacja. Wiele wyraźnych ich wpływów można znaleźć w innych starożytnych kulturach.