Zestresowany uczeń to paranoja w oświacie

Kiedy kilka lat temu zapisywałem syna do świetlicy szkolnej powiedziałem, że jak syn będzie rozrabiał to go w ucho i się uspokoi. Moje słowa spotkały się z ogromną dezaprobatą u nauczycielek. Tak nie można – przekonywały.

Szkoła w III RP została pozbawiona całkowicie autorytetu. Zaś rodzice dyktują szkole co ma robić. I jak w takiej niestabilnej sytuacji ma kształtować się charakter dziecka? Depresja to po prostu droga ucieczki.

Swoją edukację rozpoczynałem w 40-osobowej klasie. I nauczycielka dała radę nie tylko nas uczyć ale i utrzymać w ryzach. Dzisiaj taka sytuacja jest nie do pomyślenia. Nie wyobrażają jej sobie ani rodzice ani pedagodzy. Rodzice są coraz bardziej świadomi swoich praw, i domagają się od szkoły ich respektowania. Natomiast szkole odebrano narzędzia do realizacji procesu wychowawczego. A dzisiaj to właśnie rodzice oczekują, aby ich pociechy były przez szkołę wychowywane. W ten sposób zrzucają winę swojej wychowawczej nieudolności na system oświaty.

Od najmłodszych lat dziecko jest wpychane w systemowy wyścig szczurów. Rodzicielskie oczekiwania sukcesów edukacyjnych rosną z roku na rok. Dziecko, które ich nie spełnia wpada w depresję. Zimbardo przekonuje, że każdy ma jakiś talent, coś do zaoferowania społeczeństwu. Wystarczy tylko dostrzec. Nauczyciel może dostrzec talenty każdego ucznia, pod warunkiem, że dzieci nie jest zbyt wiele w klasie. I pod warunkiem, że program z którego realizacji jest rozliczany nie będzie przeładowany. Jednak, by zapobiec ew. depresji dziecko powinno być wspierane również w środowisku rodzinnym. A dzisiaj to rodzice mają coraz mniej czasu dla swoich pociech.

I można powiedzieć, że wszystkiemu są winne pieniądze, a raczej ich brak w oświacie. Bo więcej pieniędzy to liczniejsza kadra pedagogiczna, więcej kameralnych klas, więcej zajęć dodatkowych pozwalających na odkrycie talentów uczniów w dziedzinach pomijanych w podstawie programowej szkoły. W końcu, to zajęcia rewalidacyjne i wyrównawcze, w których słabsi uczniowie nadrabiają braki. A jest jak jest, czyli lepiej to już było. Smutne.