Zezem z półobrotu, czyli o opozycji w koalicji i odwrotnie

Słowa wicepremiera polskiego rządu Waldemara Pawlaka, który publicznie stwierdził, żeby nie liczyć na państwowe emerytury, wprawiły mnie w osłupienie. To znaczy, że co? Że pieniądze odkładane przez lata na składkę emerytalną nie zapewnią Polakom na starość godnej egzystencji?

Jeżeli wicepremier powiedział prawdę, a prawda wyzwala, to powinniśmy być już wolni ze złudzeń. Bo jakże trzeba być naiwnym, aby ufać w emerytalny system, w który nie wierzy ten, który - jako jeden z najważniejszych funkcjonariuszy kraju - jest za niego współodpowiedzialny?

To trochę tak, jakby lekarz przed operacją oznajmił pacjentowi, że to daremny trud i niech lepiej - jeśli chce jeszcze pożyć - szuka zielarza albo znachora; to jakby doradca bankowy poinformował klienta, że będzie żałował podpisania umowy, którą mu podstawia, a burdelmama z pełną szczerością przestrzegła, że dziewczynki są, owszem, drogie, ale brzydkie i na dodatek zarażone.

O podpisaniu słynnej już ACTA bez jej przeczytania ze zrozumieniem (a przez innych głosowanie za nią w Parlamencie Europejskim, a później protestowanie przeciw temuż samemu dokumentowi) nie chcę się już rozpisywać. Przy tym wszystkim strzały we własne stopy minister, czy jak się ostatnio okazało ministry, Muchy to tylko mały pikuś.

Niestety, to jedynie przykłady z nieustających popisów naszych elit, reprezentujących zresztą wszystkie partyjne barwy. Znamienne przy tym, że tworzą nowe formy w polityce, w której ostatnio (tak jak wcześniej podział na lewicę i prawicę) zupełnie zaciera się rozróżnienie na koalicję i opozycję. Kiedy słyszę na przykład wypowiedzi posła Kłopotka, to gdybym nie wiedział do której partii należy, nie potrafiłbym powiedzieć czy opozycjonistą ci on jest, czy koalicjantem jeszcze. A może koalicjooponentem albo opokoalą czy zaprzeciwkiem jakimś?

W efekcie wygląda na to, że jeśli uda się przeprowadzić reformę systemu emerytalnego, to koalicyjny PSL zademonstruje niezłomny przeciw, choć nadal będzie współrządzić (zajmując ileś kluczowych stanowisk w państwie), natomiast opozycyjny Ruch Palikota pomoże przepchnąć reformę, pozostając w opozycji do rządu i dzień po głosowaniu wróci do chłostania swojego efemerycznego sprzymierzeńca.

I tylko PiS demonstruje swoją niezachwianą opozycyjność, ale wypowiedź Prezesa sprzed kilku dni, że "odsunięcie PO od władzy to warunek istnienia Polski" zachwiała moim rozumieniem demokracji. Teza, jakoby dalsze rządzenie krajem przez partię, której naród powierzył władzę w demokratycznych wyborach, jest dla tegoż narodu niebezpieczne, przypomina mi dającą skądinąd do myślenia, aczkolwiek nadużywaną mądrość, że większość nie zawsze ma rację.

Myślę, że Gomułka - o którym Prezes też coś wspomniał - uważał podobnie, stąd jego znana sentencja, że „raz zdobytej władzy nie oddamy nigdy.” No bo jak można ją było powierzyć (władzę) takim, co - znowu cytat z tego samego źródła mądrości - "nie mają dobrej woli, to znaczy jej reprezentanci nie działają w myśl zasady pro publico bono. Nie mają również przygotowania kulturowego". Co znaczy to ostanie nie podano.

Polityka od dawna już nie ma u nas dobrych notowań, niektórzy porównują ją nawet do pań lekkich obyczajów, inni do kabaretu. No cóż, ponoć "życie kabaretem jest i tak je trzeba brać". Tyle tylko, że jeśli musicalowe maksymy będziemy traktować serio, to nie wiem, jak długo będzie nam jeszcze do śmiechu. Są one bowiem - przynajmniej w życiu społecznym - tak samo zabawne, jak i groźne.

Rozpoczął się konkurs Dziennikarz obywatelski 2011 Roku. Zgłoś swój materiał! Zostań najlepszym dziennikarzem 2011 roku. Wygraj jedną z ośmiu zagranicznych wycieczek.