Zygmunt Piasecki - "Starość może być radosna"

A oto fragmenty tej książki. Myślę, że jak się ukaże w druku znajdzie się wiele osób, które ją przeczytają.

"Starość, wielka skala problemu, bo dotyczy około 9 milionów obywateli naszego kraju. Do około 30-letniego okresu aktywności zawodowej, człowiek - obowiązkowo - przygotowuje się przez przybliżoną liczbę lat. O starości, która może trwać nawet 25 lat, myśli się dopiero po jej nadejściu. Brak przygotowania do starości, niewątpliwie nasila trudności w przystosowaniu się do jej niewygód, nawet tych fizjologicznych.

Starość jest jednym z okresów naszego życia. Jej rzeczywisty początek wyznacza pojawienie się różnych biologicznych, psychologicznych, a także socjalnych zmian. Ich nasilenie może być najbardziej obiektywną miarą zaawansowania starości. Wszyscy boimy się starości, aczkolwiek poszczególne osoby starzeją się w tempie niejednakowym.

Starość nie powinna niszczyć normalności życia. Tylko niewiedza, lenistwo i odpryski złości mogą utopić normalność starszego człowieka. Życie w starości jest to samo jak w młodości, ale nie takie same. Napotykamy na różnego rodzaju ograniczenia, z którymi uczymy się żyć. Problem polega na tym, czy korzystamy z doświadczeń innych, czy uczymy się na własnych błędach?

Nikt, nikogo nie uczy jak żyć w starszym wieku. Każdy sobie radzi, jak może. Jeden trochę lepiej, drugi trochę gorzej. Kiedyś ludzie żyli znacznie krócej i dlatego nie mamy nawyku przygotowywania się do życia w starszym wieku. Brak przygotowania do starości, niewątpliwie nasila trudności w przygotowaniu się do jej niewygód, nawet tych fizjologicznych.

Być może wśród czytelników znajdą się osoby (sceptycy), którzy wskażą na 90-latków i powiedzą - tych ludzi nikt nie uczył życia w starości, a godnie przeżyli bardzo wiele lat. Być może los sprawił, że żyli w bardzo dla nich sprzyjających warunkach - natura obdarzyła ich silnym organizmem i mądrością. Nie każdy fizyczny lub psychiczny ból powoduje śmierć, lecz tylko cierpienie - zewnętrznie niewidoczne.

Są ludzie, którzy przez życie idą tak cicho, jak jesienią spadający liść z drzewa, tak cicho, aby nawet ich własny los tego nie słyszał. A inni idą przez życie, przy biciu w bębny, hałaśliwie dyrygując swoim losem. Jedni żyją dłużej, inni żyją krócej. Mówiąc, że każdy powinien zadbać o swoja przyszłość, mamy na myśli, przede wszystkim byt materialny. Rzadziej zastanawiamy się, czy z ta ,,zapewnioną” przyszłością w starości umieli będziemy żyć. Więc - obowiązkowo - zdobywajmy wiedzę i uczmy się żyć w starszym wieku...

Trudny okres adaptacji

Nie ulega wątpliwości, że pod względem zdrowotnym starość jest okresem szczególnym. W tym bowiem czasie częściej i nieco inaczej się choruje, ale co najistotniejsze - w miarę upływu czasu, rozwijają się pewne niekorzystne zmiany, do złudzenia przypominające, stany poważnych chorób. I właśnie starość wysuwa potrzebę poznania istoty procesów starzenia oraz wypracowania skutecznych metod postępowania prewencyjnego, które łagodzą starość, czynią ją co najmniej znośnym okresem życia.

Poważnym źródłem niepokoju ludzi starszych bywa niepewna sytuacja materialna. W związku z przejściem na emeryturę, dotychczasowe możliwości awansu zostają zamienione na bierną zależność od systemu emerytalnego. Izolacja psychiczna i społeczna daje znać o sobie już po kilku miesiącach zaprzestania pracy zawodowej. Szczególnie trudno okres adaptacyjny przeżywają osoby, które pełniły kierownicze funkcje. Czują bolesne rozgoryczenie do ,,przyjaciół”, którzy składali życzenia, przynosili prezenty, a
teraz udają, że byłego szefa nie znają.

Bardzo negatywną rolę odgrywa tradycyjnie, niekorzystny w społeczeństwie obraz starości, a w szczególności niechęć do ludzi starszych - demonstrowana przez młode pokolenie. Minęły czasy, w których szanowano starsze osoby, kiedy mówiło się ,,starość jest mądra”. Dziś mądry jest komputer, ale komputer ludzi do siebie nie zbliża. Jeśli młody człowiek nie jest zarozumiały i w wątpliwych sprawach radzi się starszych, doświadczonych osób, np. ojca lub matki, to popełnia mniej błędów. ,,Kto pyta, ten nie błądzi” - mówi ludowe porzekadło. Młodzi mądrzejsi są o wiedzę przekazaną im przez starszych. Starzy ludzie wiedzą rzeczy, których ludzie młodzi nie potrafią nawet się domyśleć. Coś, co budzi w nich spokój, ale także coś, co budzi w nich niepokój.

Dziś starość, to wstydliwy etap życia, hamulec rozwoju. Nikt nie chce być starym, brzydkim, głuchym, ślepym, ani nikomu niepotrzebnym - człowiekiem. Taki patologiczny obraz starego człowieka od lat funkcjonuje w opinii społecznej naszego kraju. Zastanawiające jest, kto taki wirtualny obraz starszego człowieka maluje i w czyim interesie. Być może daje tu znać o sobie tak zwana ,,obsesja starego ojca”? Stanowiącego przeszkodę w szybkim awansie ludziom młodym. Od zarania ludzkości pastuch chciał być pasterzem...

Starość jest świątynią pracy, a często przelanej krwi o wolność narodu. Jeśli nawet ludzie młodzi budują rzeczy nowe i lepsze, to fundamentem wszystkiego, jest to, co było pierwsze. Nie wolno zniszczyć międzypokoleniowego przymierza, które jest ciągłością narodu i państwa. Starsi ludzie na ogół wiedzą ile nie wiedzą i są pokorni wobec bardzo złożonej rzeczywistości. Solidarnie dzielą się swoim doświadczeniem i dorobkiem z młodymi. W tym wyraża się dbałość o zachowanie łańcucha życia narodu. Jeśli młodzi nie uszanują ,,plonów ze starego ziarna” to jej przyszłość będzie marna. Rzeczywistość pokaże swój gniew i pozbawi Polaków ojczyzny lub uczyni z młodzieży koczowników szukających pracy na obczyźnie".