Pieskie życie

Jeśli ten ktoś myśli i uważa, że pies też myśli, to te dwie kreatury powinny respektować się nawzajem. Człowiek jest człowiekiem, a pies psem i nie można zamienić jednego na drugie. Natura rządzi się swoimi prawami i my jako najinteligentniejsze istoty na świecie musimy pogodzić się z takim stanem rzeczy.

Któregoś dnia widziałem dwie różowe istoty idące ulicą. Jedną z nich była kobieta w różowym sweterku, a obok niej dreptał malutki, różowy piesek. Z początku myślałem, że piesek jest ogolony do gołej skóry, ale po chwili zauważyłem, że miał on na sobie ni to różowy sweterek, ni to różowe spodenki. W pewnym momencie kobieta przystanęła, wykręciła prawą rękę do tyłu i wsadziła ją pod sweter. Wydawało się, że coś ją musiało pod tym swetrem gryźć i chciała to miejsce podrapać. Małe, różowe stworzonko, skorzystało z niespodziewanego postoju i przysiadłszy na zadku, starało się skopiować ruchy swojej pani, ale za żadne skarby nie było w stanie wsadzić łapki pod różowe ubranko. Podczas gdy na twarzy pani pojawił się błogi grymas ulgi, świadczący o tym, że trafiła na swędzące miejsce, biedne stworzonko musiało się pogodzić z krwawą ucztą pchły pod różowym baldachimem, bowiem szarpnięcie smyczy zmusiło je do kontynuowania spaceru.

Obserwując tę farsę, byłem pełen podziwu dla właścicielki pieska, że pomyślała o tym żeby jej kompanion nie trząsł się z zimna, ale jednocześnie zastanawiałem się, co by się stało, gdyby piesek chciał podnieść swą nóżkę przy najbliższym przydrożnym drzewie. Czy on miał w tym ubranku rozporek? A jeśli tak, to czy był on zapinany na guziki, czy na zamek błyskawiczny?

Ludzie tak bardzo chcą uczłowieczyć swoje czworonożne pupile, że nawet pozwalają im na przyłączanie się do spożywania posiłków. Chociaż kark psa nie jest przystrojony wykrochmaloną serwetką, a łapy nie są uzbrojone w nóż i widelec, ogon psa tnie powietrze z wdzięcznością, że pozwolono mu na wylizanie resztek z pańskiego talerza. Pies jest członkiem rodziny i jako taki, uczony jest dobrych manier, i mimo tego, że używa jęzora zamiast łyżki, zasługuje na miejsce przy stole.
Czasami wyobrażam sobie sytuację, kiedy to pies siedzi na krześle przy stole i spogląda w dół, gdzie jego pan obwąchuje podłogę w nadziei na znalezienie czegoś, co by zadowoliło jego podniebienie. Trudno w to uwierzyć, ale czasami czuję się tak jakby ktoś we mnie widział psa. Szczególnie wtedy, kiedy oferuje mi się resztki z pańskiego stołu, które były "ledwie ruszone". Nie jestem psem, ale w takim momencie chce mi się pokazać kły i... hau, hau, hau.

Psy są stworzeniami towarzyskimi. Nie wiem kto je tego uczył, ale wydaje się, że przy najbliższych spotkaniach rozmawiają ze sobą w swoim języku, dotykają się przyjaźnie łapami, bawią się razem... cieszą się życiem. Ale bardzo często ludzie myślą, że ich czworonogi powinny zachowywać się po ludzku i dlatego, przy spotkaniu osobnika tego samego gatunku, sierść jeży im się na karku, warczą groźnie i gryzą bez uprzedzenia.

Mimo jednak usilnych starań człowieka do uczłowieczenia psa - pies jest psem. Jego ciało pokryte jest grubą sierścią i on, w odróżnieniu od człowieka, nie łysieje po czterdziestce. Porusza się szybciej na swoich czterech nogach i nie wstydzi się oddać moczu w miejscach publicznych. Wie czego chce i wymaga posłuszeństwa od swego właściciela. Podziwia piękno księżyca w pełni, wyjąc na niego. Obwąchuje wszystko, co wydaje jakiś zapach...

Kiedyś próbowałem nauczyć psa jak się siada i podaje łapę, ale powiedziano mi, że nie powinienem tego robić, ponieważ tylko ludzie witają się w ten sposób. Pomyślałem sobie wtedy, że jeśli uścisk dłoni jest ludzkim odruchem, to ja nie myślę. A jeśli nie myślę, to prawdopodobnie mam instynkt. I mój instynkt mówi mi, że jeśli nauczę psa niektórych ludzkich tricków - on nauczy mnie szczekać.
Pies jest psem i niech tak będzie.

Znajdź nas na Google+