Odszedł niemal w tym samym momencie, gdy jego wielki przyjaciel Fidel Castro Ruz odzyskał siły i zdrowie po trwającej kilka lat rekonwalescencji.
Almeida miał 82 lata. Prawdopodobnie od dłuższego już czasu chorował na serce, lecz nie zwykł się nigdy uskarżać ani publicznie obnosić ze swym bólem. Do końca brał udział w posiedzeniach parlamentu i publicznych uroczystościach. Gdzieżby mógł je opuścić z przyczyn pogarszającego się zdrowia. Nie brakowało mu trosk - być może gdyby nie stresy związane ze stale podsycaną przez prozachodnie organizacje kampanią oszczerstw uderzających jego kraj i przyjaciela, czy zdrada własnego syna przed kilku zaledwie miesiącami, żyłby nadal. Jednak można powiedzieć, że zdał w pełni swój egzamin z życia, jako człowiek, komunista i wierny przyjaciel.
Każdy, kto nie poznał Juana Almeidy, powinien obejrzeć wywiad z nim nakręcony w 1978 r. przez Santiago Alvareza, wybitnego, także niestety nieżyjącego kubańskiego dokumentalistę.
Przyszedł na świat w ubogiej rodzinie, co zmusiło go do porzucenia szkoły w wieku 11 lat i zatrudnienia się w charakterze murarza. W 1952 r. dzięki pędowi wiedzy, dostał się jednak na prawo. Tam właśnie zaczęła się jego trwająca ponad półwiecze przyjaźń z Fidelem Castro, która zaowocowała wstąpieniem do kierowanego przezeń ruchu mającego na celu walkę przeciw Battiście już w marcu tego samego roku. Przeszedł u jego boku drogę od nieudanego ataku na koszary Moncada poprzez uwięzienie w jednym z najcięższych więzień Isla del Pinos będące jego bezpośrednią konsekwencją i emigrację w Meksyku.
Przed obiektywem Alvareza Almeida wspominał, że dopiero w Meksyku poczuł się pełnym człowiekiem. W swoim kraju jako czarnoskóry w mocno rasistowsko nastawionym społeczeństwie był bowiem traktowany jak obywatel drugiej kategorii. Almeida był zdziwiony, że po raz pierwszy przestał odczuwać segregację i niechętne spojrzenia na każdym kroku, że nie wyznaczano mu jego miejsca, zakazując swobodnego udziału w życiu społecznym.
Był z Fidelem i Che na pokładzie "Granmy", okrętu, który przywiózł Kubie późniejszych wyzwolicieli. Stał się jedną z najważniejszych postaci antyimperialistycznej rewolucji, biorąc aktywny udział w walce w Sierra Maestra, a po zwycięstwie dowódcą - generałem jej sił zbrojnych z tytułem Komendanta Rewolucji. O jego zasługach i słusznie pokładanym w nim zaufaniu świadczą godności, jakie sprawował. Był wybrany członkiem Biura Politycznego, Komitetu Centralnego partii komunistycznej i wiceprezydentem Kuby.
Jednocześnie Almeida nie zamykał się wyłącznie w świecie polityki. Jak mówił Alvarezowi we wspomnianym dokumencie, jeszcze przed rewolucją pasjonował się poezją i muzyką, ale nie miał możliwości, by spełniać swe marzenia artystyczne. Dzięki przemianom w swoim kraju uzyskał szansę rozwijania talentów – pisał poezję i muzykę, szczególnie, co podkreślał, wyrażającą uczucia – po raz pierwszy zainspirowało go do napisania piosenki głębokie uczucie do kobiety, która potem została jego żoną. Napisał wiele piosenek, co zwieńczyło nagranie własnej płyty . Utwory "La Lupe" i "Dame un traguito" były na Kubie popularnymi piosenkami przez wiele lat. Oprócz muzyki i poezji śpiewanej zajmował się także pisaniem licznych książek, wśród których wyróżniają się takie tytuły jak "Military prison" ("Więzienie wojskowe"), "Exile" ("Wygnanie") i "Disembarkation" ("Zejście na ląd"). Brał także udział w nagraniach filmów dokumentalnych o swoim kraju i towarzyszach, dzieląc się swoją ogromną wiedzą.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
