Żagnica wielka(Aeshna grandis) - ważka, która zdecydowanie lubi tereny leśne i zadrzewione. Moim zdaniem jedna z najładniejszych ważek w Polsce. Jest owadem rozpowszechnionym, choć nie łatwo go wypatrzeć gdy siedzi na swojej czatowni.
Warto natomiast podczas leśnego spaceru nie patrzeć wyłącznie pod nogi, ale i popatrzeć, co też lata nad naszymi głowami.
Żagnica wielka często patroluje teren wzdłuż leśnych duktów lub wąskich dłuższych polan. Lubi przemierzać również przestrzeń nad młodnikami, nie przekraczającymi jednak dwóch, trzech metrów wysokości. Lata szybko i wykonuje gwałtowne zwroty. Cierpliwemu obserwatorowi, powietrzne akrobacje tej ważki mogą sprawić spektakl na miarę najlepszych powietrznych asów.
Najchętniej poluje na motyle. Atak jest niezwykle precyzyjny. Żagnica zdaje się wiedzieć jaki będzie tor lotu jej ofiary. Przecina go i łapie zdobycz w morderczym uścisku.
Na stołówkę wybiera sobie spokojne, zaciszne miejsce. Przysiada i zabiera się do pożerania swojej ofiary w sposób niezwykle łapczywy. Prędkość zjadania średniej wielkości motyla jest oszałamiająca. Podczas moich obserwacji uporała się z motylem w mniej niż dwie minuty. Zjadła dosłownie wszystko, do ostatniej łuski motylego skrzydełka.
Żagnica wielka lubi zasiedlać silnie porośnięte roślinnością zbiorniki wodne o charakterze stojącym, jak również wolno płynące wody. Okaz, który miałem okazję obserwować wybrał sobie tereny obfitujące w wolno płynące niewielkie cieki wodne - kanały, które nieopodal miały swoje ujście do rzeki o wartkim, niemal górskim nurcie.
Żagnica wielka występuje na terenie całej Polski za wyjątkiem gór. Będę jednak wdzięczny za każdą informację, która potwierdzi występowanie tego owada powyżej 1400 metrów n.p.m..
Zasięg na naszym kontynencie obejmuje Europę środkową oraz północno wschodnią. Granicę wschodniego zasięgu wyznaczają okolice jeziora Bajkał.
Ważka ta jest silnie terytorialnym owadem. Co jakiś czas patroluje swój rewir i skutecznie odstrasza intruzów. Jak na ważkę jest stosunkowo łatwa do rozpoznania, nawet w czasie lotu. Znakiem szczególnym jest jej brązowe ubarwienie oraz dwa żółtawe, pionowe paski na tułowiu. Charakterystyczne są również skrzydła, które mają brązowy odcień. W stanie spoczynku dostrzeżemy dodatkowo na odwłoku plamki w ładnym, niebieskim kolorze.
Niezwykle fascynującą grą barw olśniewają oczy tego pięknego owada.
Nasilenie lotów ważki przypada na lipiec i sierpień. Możemy jednak je spotkać już w maju. Pożegnamy najwytrwalsze osobniki dopiero w październiku.
Gazeta Lubuska. Winiarze liczą straty po przymrozkach.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
