Sobór metropolitalny Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny

Po Wyprowadzeniu się na stałe z Warszawy do Wołomina, gdzie miałem własną pracownię na ul Kościelna / w tym samym budynku gdzie mieszkała znana Ukrainka której historia została opisana we wszystkich media, A nawet zmarły Prezydent Lech Kaczyński przyznał jej obywatelstwo Polskie, a ponieważ umierała na nowotwór ogłosiła Publicznie szerokim echem że poszukuje rodziny zastępczej dla swoich dzieci, A wolontariusze własnym transportem wozili dzieci /ja jako wolny człowiek robiłem sobie wycieczki Prywatną komunikacją miejską do Warszawy i wpadłem na pomysł żeby zrobić wycieczkę do Warszawy by obejrzeć Praską Cerkiew i okazało iż pojawiłem się za wcześnie,więc poczekałem i gdy otworzyli to na własnych nogach musiałem niewygodnym schodami wejść do Środka, spodziewałem się że całe wnętrze będzie bogato urządzone, a tam było bardzo skromnie wyposażone pod względem sprzętowym i liturgicznym ale mimo to czułem się bardzo dobrze i miałem wrażenie jakbym był otoczony duchami które codziennie przychodziły na modlitwy]i tak pierwszy raz w życiu obejrzałem Praską Cerkiew

Sobór metropolitalny Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie

Sobór metropolitalny Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie – cerkiew prawosławna przy alei „Solidarności” 52 w Warszawie, wzniesiona w II połowie XIX w., na potrzeby rosnącej społeczności rosyjskiej osiedlającej się w rejonie dzisiejszej Pragi-Północ, a także w celu utrwalenia obecności architektury rosyjskiej w zabudowie Warszawy poprzez wzniesienie kolejnego obiektu w stylu bizantyjsko-rosyjskim w ważnym punkcie miasta. Po akcji rewindykacji cerkwi prawosławnych w II RP stała się jedną z dwóch wolno stojących prawosławnych świątyń w Warszawie, które nie zostały zniszczone lub zaadaptowane na inne cele. Status soboru metropolitalnego posiada od 1921. Jest główną cerkwią Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Nabożeństwa odprawia w nim metropolita warszawski i całej Polski Sawa, zwierzchnik Kościoła. Sobór jest jednocześnie katedrą diecezji warszawsko-bielskiej oraz siedzibą dwóch warszawskich parafii: św. Marii Magdaleny (w dekanacie Warszawa) i – tymczasowo – św. Mikołaja (wojskowej). Świątynia została wpisana do rejestru zabytków 1 lipca 1965 pod nr 741, Poważny rozwój warszawskiej Pragi, jaki miał miejsce w drugiej połowie XIX stulecia, połączony z ogólnym rozwojem znaczenia Warszawy, skłonił w tym okresie tysiące ludzi do osiedlenia się na stałe w tej dzielnicy. Wśród przyjeżdżających dominowali Rosjanie oraz mieszkańcy wschodniego obszaru zaboru rosyjskiego, wyznający prawosławie. Religię tę wyznawali również żołnierze dwóch rosyjskich garnizonów, jakie zostały ulokowane na Pradze . Łącznie w skali całej Pragi prawosławni stanowili kilkanaście procent wszystkich mieszkańców . Ludność ta była zmuszona korzystać z cerkwi położonych na lewym brzegu Wisły i w związku z tym wielokrotnie zwracała się do biskupa warszawskiego i nowogieorgijewskiego Joannicjusza o podjęcie budowy nowej świątyni. W listopadzie 1865 zyskał on zgodę namiestnika Królestwa Polskiego Fiodora Berga na sformowanie komitetu, jaki miał nadzorować wznoszenie świątyni. Dwa lata później biskup ogłosił rozpoczęcie prac przygotowawczych W Komitecie Budowlanym Cerkwi znaleźli się książę Władimir Czerkaskij oraz gen. Jewgienij Rożnow, dla których budowa cerkwi na Pradze była równocześnie odpowiedzią na realne potrzeby ludności oraz okazją dla wzniesienia w strategicznym punkcie miasta (na przeciw Dworca Wileńskiego) kolejnego obiektu mającego świadczyć o trwałej przynależności Warszawy do Imperium Rosyjskiego. Według słów Rożnowa, cerkiew miała być kolejnym środkiem utrwalenia tu i imienia ruskiego, i narodowości ruskiej. Po ukończeniu budowy gen. Rożnow i kierujący pracami pułkownik Palicyn otrzymali odznaczenia państwowe[7].

Strategiczny charakter budowy cerkwi sprawił, że architekt Świętego Synodu Nikołaj Syczew już w 1867 przedłożył gotowy projekt i kosztorys. Zakładał on wzniesienie jednokopułowej cerkwi bez dzwonnicy, czego łączny koszt miał zamknąć się w 122 tys. rubli. Opiniujący wniosek Petersburski Komitet ds. Budownictwa Kościelnego wprowadził jednak istotne modyfikacje, nakazując upodobnić cerkiew do świątyń Kijowa, co miało podkreślać związek prawosławia na ziemiach polskich z metropolią kijowską i zaprzeczać twierdzeniom o jego obcym pochodzeniu i sztucznym wprowadzaniu. Polecono również wznieść dzwonnicę, co podnosiło łączny koszt całości do 140 tys. rubli. Komitet budowy cerkwi, pragnąc uzyskać państwowe dofinansowanie inwestycji, zaakceptował poprawki, nakazując wznieść świątynię na planie krzyża greckiego i nakryć pięcioma kopułami zgrupowanymi wokół największej, centralnej. Po zmianach w projekcie budynek miał powierzchnię 776 metrów kwadratowych i był przygotowany do równoczesnego udziału 800–1000 osób w nabożeństwie
Kamień węgielny pod budowę cerkwi został położony 14 czerwca 1867, jednak przed przystąpieniem do właściwej fazy wznoszenia świątyni konieczne były prace nad stabilizacją grząskiego gruntu. Mimo tych początkowych opóźnień obiekt był gotowy w stanie surowym już w końcu 1868, a prace nad urządzeniem wnętrz zakończono w ciągu kolejnych sześciu miesięcy[9]. Pracami budowlanymi kierował inżynier pułkownik Palicyn[10]. Powstała w ten sposób pierwsza całkowicie samodzielna architektonicznie świątynia prawosławna w Warszawie – inne, jak cerkiew Świętej Trójcy na Podwalu, były cerkwiami domowymi bez wyraźnych cech wschodniej architektury sakralnej, lub jak cerkiew Ikony Matki Boskiej Włodzimierskiej na Woli, mieściły się w budynkach odebranych Kościołowi rzymskokatolickiemu[, ewentualnie stanowiły część większych kompleksów architektonicznych, co stanowiło naturalne ograniczenie dla ich twórców (np. cerkiew św. Aleksandra Newskiego w Cytadeli Warszawskiej). Przy budowie cerkwi pracowali wyłącznie artyści rosyjscy.
Poświęcenie cerkwi było połączone z uroczystą procesją pracującego w Warszawie kleru prawosławnego, jaka wyruszyła przy dźwiękach dzwonów o dziewiątej rano z soboru Trójcy Świętej przy ulicy Długiej. Pochód przywitał biskup Joanicjusz, który około dziesiątej rozpoczął uroczystość, a następnie odprawił Świętą Liturgię i nabożeństwo dziękczynne Identyczny pod względem architektonicznym obiekt znajduje się w Częstochowie i jest nim kościół rzymskokatolicki pod wezwaniem św. Jakuba (dawna cerkiew Świętych Cyryla i Metodego). Warszawska cerkiew św. Marii Magdaleny była wzorcem dla zbudowanej w latach 70. XIX w. cerkwi Świętych Cyryla i Metodego w Częstochowie. Kopuły bizantyjskie dawnej częstochowskiej świątyni prawosławnej usunięto dopiero w 1948. W świątyni 1 czerwca 1930 wzięli ślub Konstanty Ildefons Gałczyński i Natalia Awałow.