Poznajemy ważki. Świtezianka błyszcząca

Spacerując wzdłuż rzek i strumieni możemy napotkać jedną z najładniej ubarwionych i najpospolitszych naszych ważek - świteziankę błyszczącą. Sierpień i wrzesień, to ostatnie miesiące, w których mamy ogromną szansę na takie spotkanie.
Świtezianka błyszcząca (Calopteryx splendens) jest smukłą ważką średniej wielkości. Rozpiętość skrzydeł wynosi około siedmiu centymetrów. Podobnie jak w przypadku innych ważek i tutaj mamy do czynienia z odmiennością ubarwienia samicy i samca.
Samiec o połyskującym metalicznym kolorze posiada owalną ciemniejszą granatową plamę na skrzydłach. Niekiedy można dostrzec w jego ubarwieniu odcienie zieleni. Samica jest niemal całkowicie metalicznie zielona. Zarówno samiec jak i samica są ważkami, które ze względu na ich ubarwienie można podziwiać bez znudzenia przez długie minuty.
Świtezianka błyszcząca jest owadem zasiedlającym zarówno brzeg dużych rzek jak strumieni a nawet rowów melioracyjnych. Ważkę tą można spotkać również na terenach miejskich, warunkiem jej występowania jest płynąca woda.
Najczęściej można ją zaobserwować wzdłuż dobrze nasłonecznionych brzegów cieków wodnych.
Rójka tych bajecznie ubarwionych owadów przypada na czerwiec i lipiec.
Samica składa jaja pod wodą całkowicie się niekiedy zanurzając. Składając jaja na dolnych partiach roślin potrafi spędzić pod wodą kilkadziesiąt minut. Można ją również zaobserwować podczas składania jaj, gdy zanurzony ma wyłącznie odwłok. Do zimowania przystępują larwy, by po przeobrażeniu pojawić się w formie dorosłej w czerwcu następnego roku.
Podczas obserwacji ważek oraz spacerów wzdłuż rzek można spotkać dość spektakularną roślinę, na której chętnie przysiadają świtezianki. Tą rośliną jest jeżogłówka gałęzista (Sparganium erectum). Jest to zasadniczo roślina bagienna, jednakże muliste brzegi rzek bogate w substancje odżywcze sprzyjają jej rozwojowi również w środowisku związanym z rzekami. Jest tak zwaną rośliną skrytopączkową. W czasie zimy, czyli niesprzyjających warunków do jej przetrwania, obumarciu ulega cała nadziemna część rośliny. Wiosną, z pączków zanurzonych w mule odtworzy się ponownie nadziemna część jeżogłówki. Roślina jest jednopienna o kwiatach rozdzielnopłciowych, co oznacza, że na jednej roślinie spotkamy kwiaty zarówno żeńskie jak męskie. Kwiatostany żeńskie są duże i kolczaste.
Roślina dorastająca do około 1,5 metra wysokości, niekiedy płożąca. Silnie rozwinięte, wąskie liście często się załamują tworząc w ten sposób idealne miejsce do spoczynku świtezianek.